Ληγμένα κλισέ

Του Αλέξη Καζαντζίδη


Η χώρα πλέει σαν ένα χάρπαστο μπρίκι.



Ο κ. Πρωθυπουργός έχει αναχωρήσει για τις Νήσους του Ανασχηματισμού, χαμένες κάπου εκεί στη μέση του… Ειρηνικού, αφήνοντας πίσω του πάνω στο σκάφος την υπόλοιπη κυβέρνησή του να κολλάει μπρίκια εν αναμονή να τα κολλήσει καλύτερα…



Στ” αμπάρι κάτω το τσούρμο ψήνει ρέγγες και περιμένει κινήσεις του κ. Πρωθυπουργού άκρως καινοφανείς και πλήρως κενές περιεχομένου, άλλως πως δεν αποκλείεται η βι πι αρ σι!
Ο Αη Νικόλας αργεί, βοήθειά μας.


Πλέουμε με 200.000 άνεργους πτυχιούχους κρεμασμένους στα ξάρτια, 30% φτωχούς μπαλαούρο και 27% ανέργους έρμα να μη βιράρει το καράβι, έτσι καθώς αρμενίζει με σπασμένες βιτρίνες και κούκλες σε νεκρική ακαμψία φαρδιά-πλατιά ξαπλωμένες στις ρημαγμένες προθήκες του πάλαι ποτέ καταναλωτισμού μας…


Άλλαξε κι ο καιρός. Όμως πάνω απ” τα κεφάλια μας κρώζουν οι γλάροι, βουτάνε κι αρπάζουν τις λέξεις για να τις σώσουν, πετώντας μακριά από τις διαφημίσεις και τα ασφυξιογόνα.


Αυτά τα ασφυξιογόνα κάνουν θολή τη γραμμή των οριζόντων κι έτσι πίσω της η Τουρκία μετακινεί τα σύνορα ανατολικώς του Καστελόριζου και τα σπρώχνει προς Νότον, προς τον Αττίλα, όπου αναδύεται μια νέα υφαλοκρηπίδα, ως άλλη αφρογέννητη Αφροδίτη με Φερεντζέ – η βόρεια Κύπρος, τα μαύρα κατεχόμενα, εκεί που λούστροι φτωχομπινέδες Εγγλέζοι πήγαν κι αγόρασαν κλεμμένα σπίτια, αυλές που θρηνούν τους νεκρούς τους και πορτοκαλιές που νοσταλγούν ακόμα τις φευγάτες προσφυγοπούλες, παλιάνθρωποι καταπατητές που δεν ξέρουν ότι θα τους κάψει μια μέρα τα μάτια ο άρχοντας Ήλιος.


Όμως, εμείς πάνω στο μπρίκι μας ασφαλείς, μακριά από ξεχασμένους πολέμους, αλλά κάπως ανήσυχοι με άλλους που ανέβηκαν πάλι αίφνης στη σκηνή και σκοτώνουν αβέρτα, ούτε προς Νότον πλέουμε ούτε προς Βορράν.


Φόβος πολύς μάς κατατρύχει τι θα μας συμβεί εκεί και τι παραφυλάει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κρυμμένο – μην ακούμε, μη μαθαίνουμε, έτσι ξορκίζουμε το κακό, ας συμβεί πρώτα και βλέπουμε. Έχουμε την Ευρώπη, νομίζουμε μόνον ότι θα σωθούμε απ” αυτή, γι” αυτό να ευθυγραμμιστούμε κι άλλο με τη Δύση. Και ύστερα, άσε, θα δούμε.



Βαρεθήκαμε, εξάλλου, οι εξελίξεις να υπερβαίνουν τη μελαγχολία μας. Ποιος έπαιρνε στα σοβαρά τους Σκοπιανούς; Τώρα λένε (αυτοί) ότι ανησυχούμε (εμείς) για τη «νεοαποκτηθείσα απ” την Ελλάδα επαρχία της
Μακεδονίας» και γι” αυτό δεν αναγνωρίζουμε, λένε, το «έθνος» και τη
«γλώσσα τους» -είναι τρελοί;


Άπνοια, και με την μπουνάτσα το «εθνικό μας φαντασιακό» παθαίνει ναυτία, λάδι η θάλασσα, σαν της Βιστωνίδας την μπούκα -εν τέλει τόσα χρόνια μετά, λίμνη είναι η Αχερουσία του Εφραίμ ή λιμνοθάλασσα;


Και πού είναι αυτός ο Πρωθυπουργός; πότε θα γυρίσει απ” τις Νήσους του Ανασχηματισμού; βαρεθήκαμε να βαράμε μύγες στην κουβέρτα, έχουμε μπροστά μας να περαιώσουμε μεγάλα έργα, να φτιάξουμε την Ολυμπία Οδό στην Κορινθία. Περνά ο καιρός, φεύγει και μείς χάνουμε διόδια.





Γερνάμε ακίνητοι πάνω σε ένα αργοκίνητο μπρίκι που φέρνει στροφές γύρω απ” τον εαυτόν του πάνω σε αυτά τα κρύα νερά -δίνουμε έναν οβολό ακόμα και στον Χάροντα να μας περάσει απέναντι, να αφήσουμε πίσω μου αυτή τη βρεγμένη πολιτεία, να πάμε εκεί που πάνε οι γλάροι, όπου πάνε οι γλάροι υπάρχει στεριά. Ή σκουπιδότοπος.


Χωματερή το κάναμε το μαγαζί, κυρ Σαμαρά.

Πού είναι οι Εμίρηδες που θα αγόραζαν το Ελληνικό; γιατί δεν μπορείς να πουλήσεις το νερό της Θεσσαλονίκης; Πώς θα ζήσουμε; Χρόνια τώρα πουλάμε κάτι και ζούμε· πουλάμε τρέλα, πουλάμε Ελλάδα, πουλάμε ένδοξους προγόνους -τι διάολο αδράνεια είναι αυτή;


Περιμένοντας τον ανασχηματισμό! Μαραζώνει έτσι ο τουρισμός. Όλο και λιγότεροι θα “ρχονται να δουν τα χάλια μας -δεν πάμε πουθενά έτσι! Ευτυχώς που έτσι κι αλλιώς πια δεν έχουμε πού να πάμε…


 πηγή