O ψίθυρος και η προσευχή τους είναι ο δικός μου Εθνικός Ύμνος

Αφήσαμε το καρότσι στο ίδρυμα.

Οι εθελοντές και οι εργαζόμενοι έκαναν σαν μικρά παιδιά. Το ‘βλεπα στη λάμψη των ματιών τους, στον αμήχανο λόγο τους, δεν ήξεραν πώς να στριμώξουν λεκτικά τόσα «ευχαριστώ». Ναι, ήταν ένα πολύτιμο δώρο! 

Το αναπηρικό αμαξίδιο που τους αφήναμε θα φιλοξενούσε πια ένα άλλο ταλαιπωρημένο σώμα, όπως για καιρό φιλοξενούσε τον λαβωμένο φίλο μας. Έναν άνθρωπο που μια μέρα έμαθε ξαφνικά πως η σάρκα είναι αδύναμη να τον κρατήσει εδώ, μαζί μας.

 Όμως, από τη μέρα που έφυγε υποπτευόμουν πως κάπου δίπλα μας θα βρίσκεται πάλι. Τις πρώτες μέρες από το φευγιό του, κοιτούσα περίεργα ένα περιστέρι που ερχόταν επίμονα στο μπαλκόνι μας.

 Ίσως, πάλι, να είχε ήδη γίνει φύλακας άγγελος για τις δυο μικρές του κόρες και να βρισκόταν συνεχώς μαζί τους. Απελευθερωμένος, πλέον, από το βάρος του σώματός του, θα μπορούσε να ταξιδέψει όπου είχε ονειρευτεί.

Δεν είχα αποδείξεις για όσα σκεφτόμουν, αλλά μια βαθειά γνώση που κουβαλάμε κρυφά μέσα μας από μικρά παιδιά.

Κι, όμως, οι άνθρωποι συνήθως περιγράφουν αυτόν τον κόσμο μόνο από όσα ελάχιστα έχει τύχει να δουν, να ζήσουν και να κατανοήσουν. Και παραμένουν για πάντα αιχμάλωτοι σ’ αυτό το τίποτα. Βρίσκονται σε μια διαρκή σύγχυση. 

Και η σύγχυση σημαίνει σύγκρουση. Με οποιονδήποτε και οτιδήποτε διαφορετικό και ανεξήγητο – πέρα απ’ τις προσδοκίες της δικής τους τύχης.

 

 

Γιατί πιστεύουν πως εκείνοι ποτέ δε θα αρρωστήσουν, πως εκείνοι ποτέ δε θα πονέσουν όπως οι άλλοι, ποτέ δε θα βρεθούν σε δουλεμπορικό, ποτέ το δικό τους το παιδί δε θα θεωρηθεί παρείσακτο, μίασμα και σκουπίδι, βάρος για την κοινωνία.

Οι άνθρωποι παραμένουν σκληροί.

Οι άνθρωποι δείχνουν τόση βαρβαρότητα όση πιστεύουν πως αντέχει η δική τους τύχη.

ΥΓ. Τέλειωσαν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Κοιτούσα τα αμαξίδια. Κοιτούσα τα σώματα που βρίσκονταν πάνω σ’ αυτά, αλλά έβλεπα κάτι άλλο, κάτι αόρατο που δεν έχει ανάγκη αποδείξεις. 

Χωρίς τραγικά προσωπεία, χωρίς οίκτο, με βαθειά γνώση πως είμαστε κάτι περισσότερο από το σώμα που κουβαλάμε, από την συγκυρία, την τύχη – καλή ή κακή.

Κι όλες αυτές τις μέρες των αγώνων άκουσα αμέτρητες φορές τον εθνικό μου ύμνο. Για την ακρίβεια τον άκουσα τόσες φορές, όσες και ήταν οι αθλητές, οι συνοδοί, οι θεατές και οι αληθινοί άνθρωποι .

Κάθε δικός τους ψίθυρος ήταν ο εθνικός μου ύμνος.

Κάθε προσευχή τους ήταν ο εθνικός μου ύμνος.

Κι αυτή η μουσική, αυτός ο αληθινός ύμνος σηκώνει τις σημαίες και τους ανθρώπους ψηλά. Πιο πάνω κι απ τον Όλυμπο. Πιο πάνω από τη γη και τις ζωές μας.

Και κάθε κομμάτι μίσους, τους καθηλώνει εκεί. Στα μέτρα του σώματος. Εκείνου που χωρίζει τους ανθρώπους, που είναι φθαρτό, κομματιάζεται, αρρωσταίνει κι έτυχε να μας φιλοξενεί. Προσωρινά.


Πέτρος Κουμπλής

Πηγή- RAMNOUSIA