ΕΥΡΏΠΗ ΠΑΓΚΑΛΟ-ΝΌΤΗΔΩΝ....

Ένα πολιτικό και ''καλλιτεχνικό'' πρίμο - σεκόντο, στο παραλήρημα εναντίον των προσφύγων 

του Διονύση Ελευθεράτου

Ο ένας θεωρεί (πλειστάκις αποδε­δειγμένο!) τον εαυτό του μεγά­λο ερμηνευτή και καλλιτέχνη. Ο άλλος απέκτησε το προσωνύμιο «μεγάλος τραγουδιστής» εξ αιτί­ας εκείνου του απαράμιλλου «έπους» του, δη­λαδή της υπόθεσης Οτσαλάν. 

Ο ένας «είναι» ότι δηλώνει, ο άλλος ότι «κατορθώνει» …Μέ­χρι πρότινος, αυτό ήταν ίσως το μόνο ευδιάκρι­το στοιχείο που συνέδεε τον Νότη Σφακιανάκη με τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Εδώ και λίγες ημέ­ρες, όμως, έχει αρθεί αυτή η «μοναδικότητα»…

Έπειτα από τις πρόσφατες δηλώσεις αμφοτέρων για το προσφυγικό, από αυ­τό το εμετικό «πρίμο-σεκόντο» της παρά­νοιας, ο Ν. Σφακιανάκης μάλλον θα πρέ­πει να νιώθει ανακουφισμένος που ο Θ. Πάγκαλος είναι μόνο κατά παρατσούκλι τραγουδιστής. 

Ειδάλλως θα αποδεικνυ­όταν εντονότατος ο ανταγωνισμός για την ανάδειξη του αυθεντικότερου εκφραστή της «χρυσαυγίτικης» λογικής, καθώς και του επιθετικότερου παραληρήματος ενα­ντίον των προσφύγων, στον κόσμο της σόου-μπιζ.

Ποιος είπε όμως ότι και τα παραλη­ρήματα δεν μπορούν να μας κάνουν σο­φότερους; Παραθέτουμε ένα απόσπα­σμα από τη συνέντευξη του Θ. Πάγκαλου, στον «Βήμα Εφ Εμ». Στο...
εδώλιο οι πρόσφυγες, ιδού με ποια κατηγορία:

«Μας δυσφημούν, δεν το βλέπετε στην τη­λεόραση; “Πάρτε μας από την Ελλάδα και ας πάμε όπου να’ ναι”, πάνε και τους περιποιούνται οι αφελείς, τους δίνουν τρόφιμα, τους δίνουν ρούχα, αυτοί διατηρούν την ελευθερία τους και το κέφι τους να πηγαίνουν και να έρχονται, να κάνουν δεξιά και αριστερά ότι θέλουν και μας βρίζουν και από πάνω».

Ω, ναι, γινόμαστε σοφότεροι …Διότι μέχρι χθες ακούγαμε και διαβάζαμε ότι το «έγκλη­μα» των προσφύγων και των μεταναστών εί­ναι πως θέλουν να στρογγυλοκαθίσουν εδώ. 

Είτε για να μας κατακτήσουν σαν νέοι …Δωρι­είς, όπως έλεγε το καλοκαίρι του 2012 ο «νη­φάλιος κεντροδεξιός»Νίκος Δένδιας, είτε για να υλοποιήσουν κάποιο σατανικό σχέδιο πολι­τισμικής αλλοίωσης της ελληνικής κοινωνίας…

Η ηπιότερη σχετική αιτίαση που διατυπω­νόταν και διατυπώνεται εναντίον των ξεριζω­μένων είναι πως «δεν κατανοούν ότι μια χώρα σε τέτοια κρίση, όπως η Ελλάδα, αδυνατεί να τους θρέψει». Το έλεγαν και το ξαναέλεγαν όσοι (έκαναν πως) δεν ήξεραν πως, εδώ και χρό­νια, οι πρόσφυγες και μετανάστες στη συντρι­πτική τους πλειονότητα το τελευταίο που ήθε­λαν ήταν μείνουν στην Ελλάδα. Κάτι «Δουβλί­να 2», όμως, δεν τους επέτρεπαν να μεταβούν στους τελικούς προορισμούς τους.

Κι ενώ, λοιπόν, συνεχίζεται ποικιλοτρόπως η διαλάληση του προαναφερθέντος κατηγορη­τηρίου, ενώ ο Άδωνις βαφτίζει συλλήβδην τους μουσουλμάνους «οπαδούς» του ισλαμικού νό­μου της «Σαρία», καταλήγοντας στο συμπέρα­σμα πως ούτε μια ημέρα δεν θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε μαζί τους, να μια ακόμη έκ­φανση αυτού του «μονά-ζυγά χάνεις», για το οποίο γράφαμε προσφάτως στο «Πριν»:

 Κά­νοντας το …κέφι τους, οι πρόσφυγες μας «δυ­σφημούν» και μας «βρίζουν», επειδή δηλώνουν πως θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα! 

Τά­δε έφη Πάγκαλος, αδυνατώντας να κατανοή­σει πώς στην ευχή αυτοί οι τύποι προτιμούν να φθάσουν στους τελικούς προορισμούς τους αντί να ανακαλύπτουν τις ευεργετικές ιδιότητες των λασπόλουτρων της Ειδομένης ή τη χαρά του εγκλεισμού σε hot spots.

Να δείτε, τελικά αυτοί οι «παρείσακτοι» θα τον καταστρέψουν τελείως τον τουρισμό μας, εφέτος: Κάποιοι με την «μιαρή» παρουσία τους και άλλοι δηλώνοντας ότι δεν επιθυμούν να μεί­νουν εδώ. Οι μεν «εισβάλλοντας», οι δε… προ­σβάλλοντας!

Διδακτικός, αν μη τι άλλο, αυτός ο -ελέω Πάγκαλου- εμπλουτισμός του κατηγορητηρί­ου εναντίον των προσφύγων. Διότι αυτό το κα­τηγορητήριο, έτσι όπως ηχεί στην ολότητά του, επικίνδυνο μα καιφαιδρό, ισοπεδωτικό μα και αντιφατικό, μας υπενθυμίζει κάτι:

 Πως ακόμη κι όταν δεν τον υπηρετούν και δεν τον θρέφουν τυπικοί ηλίθιοι, ο ρατσισμός ήταν και παραμέ­νει «πολιτισμός» της ηλιθιότητας.

Αυτή είναι η προσφορά του κυρίου «μαζί τα φάγαμε» στη συλλογική μας σοφία. Όσο για την αντίστοιχη της συνέντευξης του Νότη Σφα­κιανάκη (στο ΡΙΚ), αυτή είναι ακόμη μεγαλύτε­ρη: Σχεδόν κάθε ένα από τα «καινοτόμα» απο­φθέγματά του εν λόγω οπαδού της «Χρυσής Αυγής», δείχνει συμβατό προς τη «μοντέρνα» φυσιογνωμία της εκλαμπρότατης Ευρώπης…

Υπερβολή; Κάθε άλλο. Χαρακτήρισε ο Σφα­κιανάκης τους πρόσφυγες «ριψάσπιδες» (φα­νταζόμαστε ότι αν ζούσε το 1922 θα αποκα­λούσε «ριψάσπιδες τουρκόσπορους» και όσους κατέφθαναν από τη Σμύρνη), αλλά η αναισχυ­ντία του δεν κόβει πρώτη το νήμα. 

Προηγήθη­κε κατά 2,5 μήνες ο πρόεδρος της Τσεχίας Μί­λος Ζέμαν. Απλώς εκείνος είχε κάνει την «πα­ραχώρηση» να εξαιρέσει από το «σωρό» των «δειλών» τους ηλικιωμένους και τα γυναικό­παιδα, τα οποία προφανώς θα έπρεπε να φθά­νουν ασυνόδευτα στην Ευρώπη, την ώρα που οι νέοι άνδρες θα γίνονταν βορά των βομβών.

Γιατί όμως, κατά τον Σφακιανάκη, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καν πρόσφυγες; Ιδού η απάντηση: «Δεν τους επετέθη καμία άλλη χώ­ρα, ένας ξένος λαός. Έφυγαν από την πατρίδα τους που έχει εμφύλιο πόλεμο».

Έξοχα! Ο κατά τα άλλα πολέμιος της «νέας τάξης», οπαδός της «ΧΑ», δεν διέκρινε καμία εξωτερική επέμβαση στα της Συρίας. 

Θα άξιζε ίσως να ρωτηθεί τι ακριβώς έχει μάθει για τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, αλλά προέχει η επισήμανση άλλης «καινοτομίας» του: Για να αναγνωριστεί οπρόσφυγας ως πρόσφυγας, οι κίνδυνοι που τον ώθησαν στην προσφυγιά δεν αρκεί να παραπέμπουν σε διώξεις ή ακόμη και σε ενδεχόμενα θανάτωσής του εξ αιτίας πχ πο­λιτικών ήθρησκευτικών πεποιθήσεων.

 Δεν αρκεί καν να απορρέουν (αυτοί οι κίνδυνοι) από πολεμικές συρράξεις. Θα πρέπει επιπροσθέτως οι συρράξεις αυτές να μην είναι εμφύλιες.

Α, και κάτι ακόμη: Θα πρέπει ο πρό­σφυγας να καταφθάνει απένταρος στην Ευρώπη, ή τουλάχιστον να μην μετατρέ­πει τα χρήματά του σε ευρώ. Σε διαφο­ρετική περίπτωση το «νόουτ μπουκ» του Νότη καταγράφει άλλον ένα λόγο, για τον οποίον οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυ­γες, αλλά «ορδές ανθρώπων που βιάζουν την πατρίδα μας».

Όσο για την αδυναμία του Σφακιανάκη να αντέξει στην ιδέα πως οι πρόσφυγες δεν ξόδε­ψαν όλη τους την περιουσία πληρώνοντας δι­ακινητές ή ξεδιάντροπους που πουλούν φιά­λες νερού σε «μαυραγορίτικες» τιμές, ας ανα­γνωρίσουμε τουλάχιστον ότι η δική του ρατσι­στική μοχθηρία κινείται -εκ των πραγμάτων- στη σφαίρα του «ακαδημαϊκού».

 Ε, αν ασκού­σε καθήκοντα κυβερνητικού στελέχους στη Δα­νία, αντί να επιδίδεται σε ασκήσεις παραγωγής φασιστικών θεωρητικών σχημάτων στην Ελλά­δα, όλο και κάποια ιδέα για κατασχέσεις περι­ουσιακών στοιχείων των «ορδών» θα μπορού­σε να υλοποιήσει.

Καημένε Νότη, ούτε να καινοτομήσεις δεν σε αφήνει η Ευρώπη. Δεύτερος, τρίτος ή τέταρ­τος, αλλά πάντως καταϊδρωμένος καταφθάνεις.

Καημένε Πάγκαλε, γίνεσαι αυτό που έλε­γες το 1994 για τον Αβραμόπουλο: «Κύριος τί­ποτα». Αν έκανες τέτοιες δηλώσεις προ διετί­ας-τριετίας, θα γινόταν «χαμός». Τώρα τις έκα­νες και πέρασες σχεδόν απαρατήρητος. Πανά­ξια τιμωρία η λήθη…

Τρισμέγιστη Ευρώπη, οι Παγκαλονότηδες είναι πλέον συμβατοί με το χάλι σου. Τουλάχι­στον το χάλι είναι πλουραλιστικό. Σαν το δίδυ­μο του ακροδεξιού αοιδού και του «κεντροαρι­στερών» καταβολών παλιού πολιτικού.

ΠΗΓΉ