Ο Θανάσης των πτωχευμένων ονείρων

 

Η πολιτική αναλγησία που επιβάλλει η εφαρμογή των μνημονίων σε συνδυασμό με την την αναισθησία που απορρέει από την κυβερνητική αυθαιρεσία, έχουν τόσο γερά θεμελιώσει τη λογική τους, που φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να βρείς ρήγματα ή ραίσματα για να οργανώσεις μια διαφυγή.

 

 Τοποθετείται εκ των πραγμάτων η πλειοψηφία των πολιτών παθητικά στο επίπεδο της παραδοξότητας ή της μεταφυσικής ελπίδας. Είναι το μόνο που θεωρούν ότι απομένει να κάνουν βιώνοντας τις συνέπειες ανερμάτιστων και ανάλγητων πολιτικών, που υπό τη μορφή του…θανάτου “τρυπώνουν” στα κόκκαλα της κοινωνίας. 

 

του Στέλιου Συρμόγλου

 
Και ο “θάνατος” αυτός αθροίζει τα ομοιώματα της πολιτικής απάτης στα όρια της πολιτικής προδοσίας και της κρατικής ανοργανωσιάς εν γένει. Με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στη δραματική της έξαρση να “μαζεύει” τη θλίψη της και να τη “κοιμίζει” στο μαξιλάρι το μπυσκεμένο από τα δάκρυά της…



Ζούμε σε μια κοινωνία, πολλοί εξ’ ημών απέλπιδες φυγάδες ενός ανέλεου σπαραγμού, εκτιμώντας στην απελπισία μας πως δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε το “αδύνατον”. Ζούμε σε μια κοινωνία, όπου σωπαίνουν αυτοί που μπορούν να μιλήσουν και μιλούν αυτοί που δεν έχουν να πουν τίποτα. 


Κι όταν μιλούν χρησιμοποιούν “μεταχειρισμένες” λέξεις και είτε “βολεμένοι”, είτε μονίμως διαιτώμενοι από το ευκαιριακό συμφέρον ή την ασκεψία και την επιπολαιότητα, με δανεικές ιδέες και με “νοικιασμένες” απόψεις, αντιμετωπίζουν ακόμη και την ανθρώπινη υπόσταση σαν ένα χαρτονόσμισμα που το τσαλάκωσαν χιλιάδες χέραι…


Ετσι φτάσαμε στο σημείο “μηδέν” για την κοινωνία. Αυτό διαπιστώσαμε με το τραγικό γεγονός του 18χρονου Θανάση. Με το απόδημο σκότος να χοροστατεί πάνω στην ελληνική γη. Και η ελπίδα για τους πολλούς Ελληνες να είναι μονάχα το τελευταίο καταφύγιο των τρελλών. Και η ψυχή τους μια θλίψη…


Την “πλανόδια” θλίψη του αγκάλιασε ο Θανάσης, της ανομίας και της μιζέριας ψυχοπαίδι, καληνύχτισε τη ζωή από το παράθυρο του τρόλει, και κατέβασε το σώμα του αδαπάνητα στης γης τα έγκατα. 


Με τις χάρτινες καμπάνες να κτυπούν πένθιμα στα χέρια των αρχαίων αγαλμάτων και ένα…δάκρυ να κυλά στα μαρμαρωμένα πρόσωπά τους, για το πνεύμα του θανάτου που επιφέρεται έρημο υπεράνω της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας!..


Ο Θανάσης με τα πτωχευμένα όνειρα, με νυχτωμένο το μαυλό του, ανεξάρτητα από την ασύνετη ενέργειά του, την παραβατική ίσως συμπεριφορά του, δεν είχε πια κανένα καταφύγιο ελπίδας. 

Ενας 18χρονος, ένας κάποιος κανείς, ένας κρότος παλιάς μηχανής που απλώς στιγμιαία θορυβεί, που δεν πρόλαβε να περάσουν τα πάθη του. Ολο του το ύψος ο επιούσιος άρτος του. Τα όριά του αποδείχθηκαν οι διαστάσεις μιας τεφροδόχου…


Στα χέρια του δεν κρατούσε το πολυπόθητο ειστήριο για τη ζωή, ισότιμο της αξίας του εισιτηρίου, για να διανύσει με το τρόλει την διαδρομή μέχρι το σπίτι του στο συνοικιακό Περιστέρι. Στα χέρια του κρατούσε, ωστόσο, την ένδεια της Ελλάδας. 


Την “αποκαθήλωση” της ελληνικής αξιοπρέπειας, τη σχέση ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, την απεγνωσμένη σύγχυση της νεανικής του ηλικίας ή ακόμη και την “οργή” του για την προοπτική του “τίποτα” της γενιάς του στον παρόντα και μέλλοντα χρόνο.



Η αψυχολόγητη για πολλούς αντίδρασή του, η αποφυγή των συνεπειών της παραβατικής του πράξης, δεν ήταν άλλο παρά εκδήλωση, ασύνετη μεν, αλλά εκδήλωση “τρομαγμένης” ντροπής. 

Και μέσα στο θάνατο του 18χρονου Θανάση, πολλοί θάνατοι γεωμετρούν την πολιτική αναισθησία. Ο ηθικός αυτουργός είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, οι προκάτοχοί του, οι αβούλευτοι της Βουλής, οι αυτόκλητοι ψευδοσωτήρες μιας κοινωνίας που προσμετρά τα όρια της απόγνωσής της



πηγή