Χωρίς εισιτήριο...

Μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της για 1,4 ευρώ και ταυτόχρονα χαϊδεύει αυτούς που την κλέβουν δισεκατομμύρια,  δεν με χωράει. 


Μια «πατρίδα»-ληστής, γεμάτη σκατόψυχους «τζαμπαμάγκες», εγωιστές και χαιρέκακους ελλειμματικούς, εξαθλιωμένους πνευματικά «κυρ-παντελήδες», δεν είναι η δική μου πατρίδα. 

Μια κοινωνία σε γάγγραινα, πνιγμένη στην αφόρητη μπόχα της αποσύνθεσης,  πεδίον δόξης λαμπρό στα κάθε είδους και απόχρωσης σκουλήκια, δεν είναι η κοινωνία που θέλω ν’ αφήσω στα παιδιά μου. 

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα βρίσκει δύναμη να βγαίν’ η φωνή.

 Δεν ξέρω για πόσο ακόμα τα πόδια θα βαστάνε.
 Μα όσο θ’ αντιλαλούνε οι  κλαγγές  στα ματωμένα βουνά,
 όσο ο αέρας θα γεμίζει τις «κορφές» της καρδιάς 
και του μυαλού με δροσιά από έλατο και μυρωδιά 
απ' αναμμένο μπαρούτι,
 το χρέος της υπόσχεσης θα οργώνει την ψυχή. 

Το δίκιο αργά ή γρήγορα θ’ ανατείλει σαν ήλιος.

ΠΗΓΗ