«Μακεδονικό»: Όπως ξαφνικά άνοιξε έτσι ξαφνικά θα κλείσει

Η χθεσινή συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ζόραν Ζάεφ επιβεβαίωσε όλα όσα γράφαμε τον τελευταίο καιρό. Ότι δηλαδή η υπόθεση του «Μακεδονικού» όπως ξαφνικά άνοιξε έτσι ξαφνικά θα κλείσει και το μόνο που θα μείνει είναι οι επικοινωνιακές πομφόλυγες του ΣΥΡΙΖΑ και τα συνεχή… σπαγκάτο του Πάνου Καμμένου προκειμένου να πατά σε δύο βάρκες: 

Αυτήν του πατριώτη και την άλλη του κωλοτούμπα που θέλει να μείνει στην εξουσία πάση θυσία.

Έμεινε βεβαίως και ο διχασμός της δεξιάς παράταξης, οι αλλοπρόσαλλες και εν πολλοίς δειλές τοποθετήσεις του Κ. Μητσοτάκη και η προσπάθεια στοχοποίησης όσων αγαπάνε την πατρίδα τους και θέλουν να τιμούν την ιστορία της αλλά χαρακτηρίζονται εθνικιστές ή φασίστες.

Ποιοι είναι άραγε οι φασίστες; Αυτοί που δεν θέλουν να λέγεται μια άσχετη χώρα Μακεδονία ή εκείνοι που επί χρόνια λένε ότι «δεν έγινε και τίποτε με ένα παλιο-όνομα»; Όσοι θέλουν μια συμφωνία που δεν θα προσβάλλει το λαϊκό αίσθημα ή εκείνοι που επιδιώκουν έναν… έντιμο συμβιβασμό λες και η Ελλάδα είναι στριμωγμένη κι όχι τα Σκόπια; Και σ’ αυτούς να προσθέσουμε και την… πατριωτάρα, τον τέως βασιλιά Κοκό που είπε ότι ένα όνομα δεν είναι δα και για θάνατο.

Εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή θα γράψει η ιστορία για όλους αυτούς εντός κι εκτός Ελλάδας. Και μην ξεχάσουμε και τον… δεξιό πρόεδρο Αναστασιάδη στην Κύπρο που μας είπε ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν το όνομα. Η Κύπρος που έβγαλε έναν Τάσσο Παπαδόπουλο, που δεν δέχθηκε να παραδώσει μια επαρχία ενώ πήρε ένα κράτος, και τώρα έχει έναν Αναστασιάδη…

Η συνάντηση στο Νταβός στέφθηκε με απόλυτη… αποτυχία η οποία ήταν προδιαγεγραμμένη και ξέρετε γιατί; Διότι ούτε ο Τσίπρας μπορούσε (και ήθελε) να περάσει μια λύση από την ελληνική κοινωνία, ούτε ο Ζάεφ έχει τη δύναμη να επιβάλει μια συμφωνία στη χώρα του. 

Και που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να περάσει από τη Βουλή την αλλαγή του Συντάγματος και την απάλειψη των αλυτρωτικών άρθρων περί ένωσης της «Μακεδονίας» του Πιρίν με την «Μακεδονία» των Σκοπίων και αυτή της Ελλάδας.

Τα ήξεραν από την αρχή αυτά και οι δύο. Ο Τσίπρας έπαιξε το επικοινωνιακό του παιχνίδι όλες αυτές τις μέρες και χθες εμφανίστηκε… μεγάλος ηγέτης. Ήτοι, ζήτησε να φύγουν οι αλυτρωτισμοί για να βρεθεί λύση, αλλά πάντα με τον όρο «Μακεδονία». 

Ο δε Ζάεφ μας υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει τα ονόματα από δρόμους και το αεροδρόμιο αλλά κουβέντα για το Σύνταγμα, διότι απλά γνωρίζει πως δεν πρόκειται να κάνει τίποτε προς αυτή την κατεύθυνση.

Η συζήτηση, λένε στο Μαξίμου… αναβαθμίστηκε. Κατά τη δική μας γνώμη υποβαθμίστηκε, οι δυο πρωθυπουργοί της έβαλαν ταφόπλακα και απλά θα έρθει ο Νίμιτς να κλάψει πάνω από το πτώμα.

 Δεν πρόκειται να υπάρξει κάποια λύση εκτός από μια περίπτωση. Να δεχθούν οι Σκοπιανοί να μην υπάρχει ο όρος «Μακεδονία». Ας την πουν Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία να τελειώνουμε, ας την πουν όπως θέλουν κι ας λύσουν το πρόβλημα οι Αλβανοί και οι Σλάβοι κάτοικοι της χώρας.

ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν μπορούν να δουν όσο δεν λύνεται το ονοματολογικό. Τελεία και παύλα. Και ίσως αυτό να το εκμεταλλευτεί ο Τσίπρας και να πάει σε κανένα ξεγυρισμένο βέτο τον Ιούνιο για να κερδίσει πατριωτικές ψήφους. Τζάμπα μαγκιά δηλαδή αφού λύση δεν θα υπάρξει.

Δύο ακόμη συμπεράσματα:

Το πρώτο είναι ότι ο Τσίπρας είναι επικίνδυνος για τα εθνικά θέματα. Κι αυτό γιατί τα χρησιμοποιεί για επικοινωνιακούς λόγους αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.

Το δεύτερο είναι ότι ο Κυριάκος δεν τολμά να πάει κόντρα με τον… φραπουτσίνο χαρακτήρα του. Φοβάται μην του κόψει το καϊμάκι και είναι πικρή η στέβια, γι’ αυτό και δεν ξεκαθαρίζει μια και καλή τι θέλει.

Η ελπίδα είναι να μην λυθεί το θέμα, ειδικά τώρα που οι ανίκανοι δεν μπορούν ούτε δύο γαϊδουριών άχυρα να μοιράσουν.

ΠΗΓΗ