Οι δανειστές και τα πειθήνια όργανα

Δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν διαβάζουμε από τον ξένο Τύπο πώς μας έβλεπαν και πώς τώρα μας θωρούν και μας κρίνουν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες· μας πονάει, δε λέω, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πραγματικότητα και να συνεχίσουμε να ζούμε μες στις αυταπάτες μας.

Πώς να αγνοήσεις, π.χ., ότι οι δανειστές μόνο καλά λόγια έχουν για την κυβέρνηση της αριστεροδεξιάς; Οτι ο «πάλαι ποτέ επαναστάτης» (;) Αλέξης Τσίπρας «υλοποιεί τις οδηγίες των δανειστών με μεγαλύτερη συνέπεια από όλους τους προκατόχους του»;

Προς προβληματισμό τίθενται όλα αυτά και όχι αναγκαστικά προς ψόγον. Βγαίνει, λ.χ., ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν στην κυβέρνηση και «αφηγούνται» την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια και την ασφυξία τάχα τον Αύγουστο που μας έρχεται, χωρίς να αναφέρουν την αβάσταχτη υποχρέωσή τους –όπως οι ίδιοι την έχουν υπογράψει– για ελάφρυνση του χρέους.

Ποια ελάφρυνση; Και πότε; Τον εικοστό δεύτερο μήπως αιώνα;

Θέλω να πω, για τους φίλους κυρίως που στενοχωριούνται όταν γίνεται σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, ότι δεν έχουμε προφανώς συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι τι ακριβώς (!) έχουν υπογράψει οι κυβερνώντες.

Τόσο απεχθή (και ειδεχθή) μέτρα δεν θα τα δεχόταν κανένα στοιχειωδώς ανεξάρτητο κράτος, αφού κρατακρεουργούν το Σύνταγμα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες· εάν νομίζουμε ότι αυτά είναι παροδικά και ότι με χρόνους με καιρούς θα επαναποκτήσουμε την κυριαρχία μας... ε, κούνια που μας κούναγε.

 Τι να κάνουμε. Οι άνθρωποι έχουν παραιτηθεί από κάθε εθνική αξίωση.

Για να ελαφρυνθεί το χρέος θα απαιτηθούν από τους δανειστές νέα αναγκαστικά δημοσιονομικά και μεταρρυθμιστικά μέτρα, τα οποία δεν τα αντέχει η ελληνική κοινωνία – και κάθε κοινωνία· ας συνέλθουμε (φιλικά) και ας πάψουμε να υποτονθορύζουμε ότι είναι δήθεν καλύτερα να μας κυβερνάει η Αριστερά παρά η Δεξιά.

Οφείλει να γίνει πλατυτέρα η σκέψη όλων μας, αλλιώς θα βολοδέρνουμε σε άσκοπες και άλογες αντιπαραθέσεις ενώ μερικοί θα το γλεντάνε.

Οι κόλακες είναι αρεστοί στους τυράννους και όχι σε ελεύθερα σκεπτόμενους δημοκράτες –άρα κάτι κακό συμβαίνει στο «βασίλειό» μας.

Στη χώρα έχει εισβάλει το μεγάλο κακό 

(Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση, αυτό είναι το μεγάλο κακό) και είναι αφελές –άρα επικίνδυνο– να μην το αντιλαμβανόμαστε· αυτό οδηγεί στον φανατισμό όσους νομίζουν ότι η Αριστερά εξακολουθεί να υπάρχει και απλώς περιμένει την κατάλληλη ώρα να δείξει ποια πραγματικά είναι – είναι προφανές ότι αυτός ο φανατισμός εύκολα μετακυλίεται σε ολοκληρωτική νοοτροπία.

Ε, μετά, πιάσε λύκο και καβάλα, δεν μας σώζει τίποτα, ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λένιν, ούτε ο Ροβεσπιέρος, ούτε ο θεός ο ίδιος· ουδεμία αριστερή πομφόλυξ και ας νιώθουμε αριστεροί οι πιο πολλοί από μας, που δυσφορούμε για την υποταγή μιας κάποιας Αριστεράς στα μαγνάδια της εξουσίας (μάλλον της κυβέρνησης, γιατί, σύμφωνα με τη συμβία του πρωθυπουργού, μπορεί να κυβερνούν αλλά δεν εξουσιάζουν...).

Τι να κάνουμε, μας έλαχε να το δούμε κι αυτό, εννοώ τη διαστροφή και μετάλλαξη της Αριστεράς σε ένα πειθήνιο καπιταλιστικό όργανο προκειμένου να είναι στην εξουσία (συγγνώμη, στην κυβέρνηση...). Ας προσέχαμε, άπαντες.

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

ΠΗΓΗ