Το μόνο χρέος μας είναι να πάρουμε πίσω ό,τι μας χρωστούν!

Του Σταύρου Κατσούλη

Μας χρωστούν γιατί μας κορόιδεψαν τόσο πολύ, πιο ύπουλα κι αποτελεσματικά από δηλητηριώδη φίδια. Μας χρωστούν τις συντάξεις μας, τους μισθούς μας, τα μαγαζιά μας, τη δουλειά, το ψωμί και την ελευθερία.
Μας χρωστούν της αγροτιάς το προϊόν, των χεριών μας τα έργα, των μυαλών μας το φως και της νιότης μας την δύναμη και πείσμα. Μας χρωστούν τα χαμένα καλοκαίρια, τους παγωμένους χειμώνες, τις ανοίξεις χωρίς νέα ζωή και τα φθινόπωρα χωρίς ελπίδα.

Μας χρωστούν, για τα χιλιάδες «μπαμπά πεινάω» και «μαμά πεινάω», τις λιποθυμίες και όλους αυτούς που τρων' απ τα σκουπίδια. Μας χρωστούν για το ξύλο, τα δακρυγόνα που έριξαν σε κάθε αντιρρησία. Μας χρωστούν, για την ατέλειωτη κοροϊδία, τα ψέματα, τα «φώτα στα τούνελ» και την ανάπτυξη που «κρύβεται πίσω από την γωνία». Μας χρωστούν για του χαζοκουτιού τα νανουρίσματα, την χειραγώγηση και την βίαια τρομοκρατία.

Μας χρωστούν, που την ώρα που μας έχουν αλυσοδεμένους στο κρεβάτι του Προκρούστη έτοιμους για την σφαγή, έφεραν εδώ και μύριες άλλες άμοιρες ψυχές για να μπουν κι αυτοί στην σειρά του χασάπη... 

Μας χρωστούν για τον διασυρμό του λαού, της πατρίδας, μας χρωστούν που μετέτρεψαν αυτή την άγια γη σε πολυκατάστημα παραδεισένιων παραλιών, περήφανων βουνών και σκλαβοπάζαρο δουλείας.

Μας χρωστούν, που έφεραν σκοπίμως τον σκοταδισμό των άκρων, μας χρωστούν που μας έκαναν να σφαζόμαστε ο ένας με τον άλλον.
 Μας χρωστούν γιατί τρώνε συνεχώς πλουσιοπάροχα πάνω στη δικιά μας πλάτη, μας χρωστούν γιατί καλοδέχτηκαν στο σπίτι μας τα κοράκια και όρνια που στάζουν βρωμερό πύον, κι αφοδεύουν βλέννα. 
Μας χρωστούν γιατί διαίρεσαν την κοινωνία σε κόκκινο, ροζ, κίτρινο και μπλε, την ώρα που αυτοί όλοι μαζί κι ενωμένοι, κάνουν πανηγύρι.

Μας χρωστούν γιατί έκαναν την εκμετάλλευση νόμο, την αλληλεγγύη ψέμα και την αγάπη έγκλημα. Μας χρωστούν για τον απίστευτο εμπαιγμό, μας χρωστούν για την αρπαγή των πάντων, μας χρωστούν για την κατάλυση κάθε νόμου, μας χρωστούν για το συνεχές τους φτύσιμο στα μούτρα της κοινωνίας. 
Μας χρωστούν που μετέτρεψαν την υγεία σε λέπρα και χολέρα, μας χρωστούν που μετέτρεψαν την παιδεία σε δουλεία, λοβοτομή και ματαιοδοξία.

Μας χρωστούν για το θανατικό και τις αυτοκτονίες, μας χρωστούν για τους χιλιάδες που κοιμούνται και κλαίνε στους δρόμους, για αυτούς που δεν έχουν ούτε νερό να πιούν, κι όλους που αναστενάζουν στα κρεβάτια φρικτών πόνων.

Μας χρωστούν για τις σάρκες και το αίμα που γέμισαν τον τόπο, μας χρωστούν που μας συνήθισαν στην ψώρα και στη δυσωδία...

Μας χρωστούν γιατί ζητούν χωρίς ίχνος τύψης κι άλλα ποτάμια αίμα, μας χρωστούν γιατί όλα αυτά, τα παρουσιάζουν ως φως και σωτηρία.

Μα πια πολύ απ όλα, μας χρωστούν το υπέρτατο χρέος, γιατί, σκοτώνουν το μόνο που μπορεί να κρατήσει την φλόγα ζωντανή...

Την ελπίδα.

Κι εμείς; Εμείς τι άραγε χρωστάμε;

Η καρδιά μας, μας το βροντοφωνάζει ήδη:

Να μας «ξεχρεώσουν» όλοι αυτοί, μια και καλή, ολοκληρωτικά κι ανεπιστρεπτί, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός μας.


ΠΗΓΗ