Μα βέβαια, βυθιζόμεθα Κυρία!…

Στους Παραδείσιους Κήπους του Προκόπη

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Δημοκρατία σικ πλήξης στους Κήπους!

Μπορεί να φταίμε!

Η γενικευμένη σαν ίωση σχεδόν, κατάθλιψη των πολιτών αυτής της χώρας, που στο σύνολο θεωρούνται ένα μάτσο από υπόχρεους, ανυπόληπτους, από χέρι ψεύτες, χωρίς κανένα δικαίωμα ανθρώπους, που υπάρχουν για να πληρώνουν υψηλή φορολογία και υπερτιμημένα αγαθά και που ούτε δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο η μια νοσηλεία της προκοπής να το παλέψουν, δεν έχουν, δε μπορεί! 

Μας έχει επηρεάσει! Πως αλλιώς; Αν περπατήσεις σε πολυσύχναστο δρόμο, οι μισοί που θα συναντήσεις, μιλάνε μόνοι τους και θα πιάσεις και τον εαυτό σου να μονολογεί «τόσο η ΔΕΗ, τόσο ο ΕΝΦΙΑ, τόσο ο Φόρος, τόσο το ΤΕΒΕ, τόσο το νερό… 680 παίρνω πληρώνω αυτά και μου λείπουν άλλα τόσα για τα τρέχοντα…  τι θα φάνε τα παιδιά τον Αύγουστο;».

Την ευρύτερη δε κατάθλιψη της Γερμανίας, της Τουρκίας, της Συρίας, του Παρισιού, των προσφύγων, των ανηλίκων που σκοτώνουν ανήλικους, ας μη τη συζητήσουμε γιατί η κατάθλιψη θα γίνει κλινική και που να βρεις νοσοκομεία στις μέρες μας! 

Μπορεί να φταίμε λοιπόν, που κοιτάμε τις φωτογραφίες από την «Γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας» στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου και θαρρούμε πως είναι μια άλλη δημοκρατία αυτή, άλλων, ενός γνωστού μας λαού, ίσως, που μαζεύονται σπουδαίοι και σπουδαίες και εκεί έχουν και γκαζόν και λέιλαντ και λουλουδάκια στους κήπους τους και τρώνε και καναπεδάκια και ποζάρουν ποια είναι πιο κομψή! 

Η κοκέτα άραγε Όλγα Κεφαλογιάννη, που όσο να ναι έρχεται και από μια οικογένεια με βιός, που ένα καλό φόρεμα πάντα της το έπαιρνε και δεν είναι και σαν αυτές τις αριστερές που δεν ξέρουν τι να φορέσουν, χρυσό μου,  ή η δίμετρη Κατερίνα Μάρκου απ το Ποτάμι, που όσο να ναι έχει τη θωριά και δείχνει το ρούχο; 

Και να οι πολιτικοί αρχηγοί δίπλα – δίπλα, να γιορτάζουν την αποκατάσταση μιας Δημοκρατίας που τους έχρισε ηγέτες και σωτήρες στη καταδίκη μας, φρέσκοι, καλοζωισμένοι, με φράπα τις μούρες, που να μη κοιτούν ο ένας τον άλλον, παρά μόνο λοξά και απαξιωτικά!

Και δως του όλοι με γραβάτα, ακόμα και ο Κουτσούμπας, που θα μου πεις, πως θα πήγαινε ο άνθρωπος, ντυμένος κοζάκος, Ιούλιο μήνα στην Αθήνα; Ο πρωθυπουργός, ο Βουτσης και οι λοιποί, απ την άλλη, βάζουν την επανάσταση όχι στην απόλαυση της εξουσίας και στη συμμετοχή αλλά στο στάιλινγκ, επιμένοντας χωρίς γραβάτα! 

Λείπει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έχει ενημερώσει για τη θέση της, βέβαια. 

«Όχι στα μέγαρα, ναι στις πλατειές». Μαζί με εκείνους που παραμιλάνε! Μαζί με εμάς που δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια! Που δεν ζυγίζουμε τις ζωές μας με κανόνες στιλιστικούς, κομψότητας ή επαναστατικότητας φορεμένης. 

 Όχι! Όχι! Δεν κάνω αγώνα υπέρ της Ζωής, απλά για τη δική μου ζωή μιλάω! 

Αυτή που η εικόνα κάποιων ανθρώπων, των περισσότερων γνωστών και με καριέρα και οικογενειακό προνόμιο στην σωτηρία του λαού, μέσα σε κήπους καταπράσινους, με την ωραία στρατιωτική ορχήστρα στα λευκά να παίζει διακριτικά μουσική, τα ποτά σε κρυστάλλινα ποτήρια, την περιφερόμενη πλήξη της λυμένης ανάγκης και της δημοκρατικής υποχρέωσης, μοιάζει σαν εικόνα από ταινία με λίγους θεατές. 

Μοιάζει σαν να φορτωθήκαν όλοι σε έναν Τιτανικό, κάνοντας τους επιτυχημένα αδιάφορους και το παγόβουνο να πλησιάζει, αλλά για να χτυπήσει ολέθρια μόνο εμάς και εκείνους όλους φασματικά παλιακούς, να τους κάνει στοιχειά σε έναν κήπο φαντασμάτων, από κολασμένους άπραγους μπροστά στη καταστροφή καπετάνιους!

Σ.σ: φυσικά και η υπουργός Κουντουρά ήταν υπέρκομψη! Για να μην ανησυχείτε once a model, always a model!

Και να ένας θεϊκός Σκαρίμπας  να θυμίζει με λέξεις την εικόνα των εορτασμών. Τίτλος; «Το πλοίο»:

«… ΕΚΕΙ, προς τις γραμμές του Νότιου απείρου
Περήφανο ως λικνίζοντας το πλοίο
Με δύο γλαρά φουγάρα και ονείρου
Φώτα χρυσά – η Κυρία μ’ ένα βιβλίο,

Στο χέρι μελαγχολεί… τι θεία ώρα
Στα βαλς που η σάλα αντηχεί κι είχεν έβγει
Μισή φωτιά η σελήνη!… και τι φιόρα
Οι έξωμες μηλαίδες και τα ζεύγη.

Που ωραία στροβιλίζονταν. Η μπάντα
Που ανύποπτους σε μέθη αιθέρια εώρει!
Και η Κυρία –ωωω! … που εκράτει πάντα
Εκείνο το βιβλίο… το βαπόρι

Στο πέλαο που αγάλι έκανε κ ρ ά τα ε ι…
Ω η Κυρία, η Κυρία αυτή η μοιραία
Με πάντα το βιβλίο – ΄τώρα – ω νάτη-
Κρυφά το σκα απ’ την πόρτα κι ειν’ ωραία.

 Μα ωχρή… Ενώ το πλοίο πλέει( ή δεν πλέει;)
το πλοίαρχο κρατεί κι αχνή και κρύα:
«Γροίκησα σαν κάποιο τίναγμα…» του λέει.
– Μα βέβαια, βυθιζόμεθα Κυρία!…

ΠΗΓΗ