Οι τελευταίες ημέρες του Τσίπρα - Εγκλωβισμένος στην παγίδα που ο ίδιος έστησε

Του Στρατή Μαζίδη

 

 

Η ζωή είναι σκληρή και πάντα ξεπληρώνει, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. 

 

Η σύγκλιση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών αναζητώντας συνενόχους στο έγκλημα του ασφαλιστικού απέδειξε περίτρανα πως οι κάτω του μετρίου αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν τρώνε πλέον κουτόχορτο...

Το καλοκαίρι θεωρούσαν τον Τσίπρα επικίνδυνο ως άβγαλτο με άγνοια κινδύνου. Πλέον όλοι έχουν κατανοήσει ότι είναι σκέτο επικίνδυνος. Τους εξαπάτησε μια φορά πριν λίγους μήνες με το μισό ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά να αντιστέκεται και τον πρωθυπουργό να πείθει την κοινωνία ότι η αντιπολίτευση ψήφισε το τρίτο μνημόνιο.

Τώρα όμως ο Αλέξης Τσίπρας απέμεινε μόνος μαζί με τον Καμμένο για τις ειδικές αποστολές.

 

Οι αρχηγοί δεν έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά κι όποιος πει ότι όμως ψήφισαν το καλοκαίρι ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, θα μπορούσε να ανταπαντηθεί πως η κυβέρνηση επέλεξε το ισοζύγιο > φόροι 95% - περικοπές 5%. Θα μπορούσε να ίσχυε και το ανάποδο.

Ο κ. Τσίπρας μάλιστα απηύθυνε πάλι διάγγελμα στον ελληνικό λαό διότι δε συναίνεσαν τα κορόιδα στη σφαγή του πρώτου. Όμως δεν πείθει πλέον κανέναν. 

Ακόμη και αυτός ο Βασίλης Λεβέντης που του άπλωνε το χέρι, δήλωσε ότι δεν μπορεί να στηρίξει περικοπές στις συντάξεις κατά 40%.

 

Κι είναι αστείο να ακούς έναν άνθρωπο που ένα χρόνο νωρίτερα όχι δε συναινούσε, αλλά ούτε καν συζητούσε, και με τη χώρα σε απείρως καλύτερη κατάσταση από σήμερα, να κατηγορεί αυτούς που πέρυσι ανέτρεψε και τώρα δε δέχονται να μοιραστούν την ευθύνη ενεργειών που αυτός προκάλεσε.

Τα μέχρι πρότινος πολιτικά κορόιδα δε βιάζονται. Θα απολαύσουν την κάθε στιγμή της τραγικής του πτώσης και μόλις σωριαστεί το κουφάρι του στο έδαφος, θα το σκυλεύσουν εφόσον δεν προκύψει κάτι καινούριο και υγιές.

 

 Όπως έκανε και αυτός απεναντί στους σπαταλώντας την εμπιστοσύνη του λαού και την ευκαιρία να γραφτεί στην ιστορία.

Ο Αλέξης Τσίπρας ταμπουρώθηκε κι έστησε καρτέρι στον προκάτοχό του γνωρίζοντας ότι αναγκαστικά θα περνούσε από μπροστά του. Από τη στιγμή που αποφάσισε να του ρίξει, ήταν αδύνατο να αστοχήσει.

Στο ίδιο μονοπάτι βαδίζει σήμερα αυτός. Και πορεύεται ολομόναχος. Αυτό είναι και το σωστό. 

πηγή