Το παιγνίδι των λυγμών και της φάρσας

του Στάθη    




Πέντε που πάνε στα έξι χρόνια τώρα, οι Ελληνες πλην πλουσίων φάγαμε πολύ μπίχλα. Εκπληκτοι στην αρχή με αυτό που μας συνέβη. Χάσκοντας στη συνέχεια κι ανακρίνοντας τον εαυτόν μας: μήπως τα φάγαμε μαζί τους; μήπως είμαστε «τεμπέληδες»; μήπως είμαστε «διεφθαρμένοι»; Στη συνέχεια, άλλοι εγκαίρως, άλλοι με αντανακλαστικά Ραντανπλάν, καταλάβαμε, οι περισσότεροι, ότι μας την είχαν στημένη.


Πλην Κλαζομενίων, που στην καταστροφή γύρω μας (και μέσα μας) έβλεπαν και βλέπουν την τιμωρία μας για τις αμαρτίες μας. Ευρωλιγούρια, νεοφιλελεύθεροι και «εκσυγχρονιστές» έβλεπαν και βλέπουν στη συμφορά μας τη δικαίωση των κόμπλεξ που τους κατατρύχουν: ότι ο λαός είναι λαϊκιστής, οι Ελληνες Ελληναράδες και οι εργαζόμενοι πολύ κακομαθημένοι. Ομως ο ορυμαγδός, ορυμαγδός, ο όλεθρος, όλεθρος. 


 Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Ελληνες πλην πλουσίων (όπως και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί) διαπίστωναν ότι το αύριο δεν θα είναι εκ των πραγμάτων καλύτερο απ’ το σήμερα (η κινητήριος δύναμη κάθε γενιάς), αλλά χειρότερο! Ασφαλώς και εξασφαλισμένα χειρότερο.


Κι όταν η ελπίδα απόλλυται, όταν η αισιοδοξία αρχίζει να μοιάζει με κακόγουστο αστείο, όταν η αξιοπρέπεια του αδύναμου γίνεται μπαίγνιο στα χέρια του Δυνατού, τότε η κοινωνία περιπίπτει στη δίνη της θλίψης και το κακό απελευθερώνεται να γίνει χειρότερο. 


Και το ζήσαμε. Από μνημόνια σε μνημόνια κι από success story σε κάθε φορά νέα μέτρα, γύρω μας ξεχαρβαλώθηκε το σύμπαν. Πάνω στις εργασιακές σχέσεις, στις προσωπικές και τις οικογενειακές πέρασε πυρ. 

Η εργασία έγινε σκλάβα, η ανεργία έγινε φάουσα, μαγαζιά τινάχθηκαν στον αέρα, άνθρωποι αυτοκτόνησαν, επιχειρήσεις έκλεισαν, ενώ ταυτοχρόνως οι ήδη φτωχές επιδόσεις του κράτους στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, τη διοίκηση και την άμυνα έγιναν φτωχότερες, με προοπτική την πλήρη εξαέρωση. 

Κι όχι μόνον, αλλά αυτό το βουτηγμένο στη διαπλοκή και διαβρωμένο απ’ την υποτέλεια κράτος αρματώθηκε την ισχύ των δανειστών-δυναστών και την έπεσε στους πολίτες, πού σε πονεί περικοπές και πού σε σφάζει φόροι. 

Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο, το Σύνταγμα καθαιρέθηκε, η Ασυλία της χώρας παραδόθηκε, γκαουλάιτερ κατέφθασαν στην επικράτεια, βαράγανε και δέρνανε, έκαναν «λάθη», που λάθη δεν ήτανε, αλλά σχέδιο, σχέδιο οργανωμένο για τη λεηλασία της χώρας, τη μετατροπή του κράτους σε προτεκτοράτο και των πολιτών σε ανδράποδα.


Οι Ελληνες πλην πλουσίων (άμα τε και μνημονιακών φιρφιρίκων) άρχισαν να θυμώνουν. Αρχισαν να βγαίνουν απ’ το σοκ χωρίς να υποκύπτουν στο δέος. Οι Ευρωπαίοι Δυνατοί ξαφνιάζονται. Αντιθέτως, τα θύματά τους άρχισαν να αγανακτούν. 

Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία τείνουν ευήκοον ους στα λόγια και στο πρόγραμμα της Αριστεράς, την ανεβάζουν στους ώμους τους και την εγκαθιστούν στο Πραιτώριο.
Η Ευρώπη κρατά την ανάσα της, οι λαοί θαυμάζουν και οι Δυνατοί απορούν. Οι Γρακχοί ante portas (κι ορισμένοι άλλοι στις κερκόπορτες). Γενάρης του 2014. Μέσα σε λίγες ημέρες κλονισθήκαμε, μέσα σε λίγες εβδομάδες γονατίσαμε. 


Ξαφνιάσθηκε ο λαός, νέο σοκ, ο κ. Τσίπρας, ο πρόμαχός του, υπέκυψε. Θυμός στις καλύβες, φόβος στο παλάτι. Δημοψήφισμα λοιπόν. Δίνει ο λαός 65% ναι στον Τσίπρα και όχι σε αυτά που πάνε να μας κάνουν. 


Τούμπα το όχι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, υπογράφει το μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται και πάμε σε εκλογές με σημαία το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Με άθλιες ρητορικές παλαιάς κοπής για τη σύγκρουση του «νέου»με το «παλιό», τον πιο πρωτόγονο μανιχαϊσμό, όπου, όπως πάντα, νικά ο Αχουραμάσδα και χάνει ο Αριμάν. 


Μόνο που στο μεταξύ η Αριστερά είχε γίνει δεξιά. 
Και η Βουλή κατά 90% μνημονιακή. 


Από το πρώτο σοκ Παπανδρέου και το δεύτερο σοκ Σαμαρά, τώρα ο λαός περνούσε δέος Τσίπρα. Στον φόβο. Οπου με τα νέα μέτρα να πέφτουν σωρηδόν στο κεφάλι του, τρόμαξε έως παραλυσίας. Φόβος για το κακό που δεν απεφεύχθη και για το χειρότερο που έρχεται. Απογοήτευση. 


Με τον παραλογισμό να ουρλιάζει μέσα στα κεφάλια μας, φωνάζοντας ανάξιες δικαιολογίες: «κάναμε έναν συμβιβασμό, για να πολεμήσουμε αύριο» -  πού; πώς; με το Βατερλώ να θεριεύει γύρω μας; με την Αριστερά να εφαρμόζει την ακροδεξιά πολιτική της Δεξιάς με τη μεθοδικότητα Τρύφωνος, την ελαφρότητα Φλαμπουράρη και τις ίντριγκες Παππά;


Με τον λαό να βλέπει φρούδες τις μπούρδες για ισοδύναμα μέτρα και παράλληλους κόσμους! Με μια κυβέρνηση που αποσαθρώνεται με ρυθμό κατοστάρη που τρέχει μαραθώνιο! Με τους τσόγλανους της Τρόικας να τρώνε το σώμα της χώρας, τους πόρους της, τις προοπτικές της, να εκπορνεύουν αναίσχυντοι το όνομά της.
Και οι πολίτες; με την αγωνία στο στόμα! με το χάος στον νου. Να βλέπουν και να μην πιστεύουν δηλώσεις Φίλη, υποθέσεις Πανούση, ρυθμίσεις Κατρούγκαλου, συμπεριφορές Τασούλας, ήξεις αφήξεις Σταθάκη - ένα τσίρκο. 

Που παίζει το παιχνίδι των λυγμών και της φάρσας! με τα κόκκινα δάνεια, τις συντάξεις, τα ρημαγμένα σχολεία, τα πεινασμένα παιδιά, το προσφυγικό πρόβλημα, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, το χρέος, τις 100 δόσεις - μέσα σε πενήντα μέρες, μαλλιά κουβάρια, ένας γόρδιος δεσμός που γιγαντώνεται σαν φούσκα από κούφια λόγια κι οπλίζεται σαν βόμβα από άδικα έργα.


Και ο λαός; Εκατομμύρια προσώπων. Θλιμμένων. 
Κατηφείς περπατούν, εργάζονται ή αργούν οι Ελληνες. Σκοτεινοί στους δρόμους κι αμίλητοι στα σπίτια. Δεξιοί, αριστεροί, όλοι πλην πλουσίων και φιρφιρίκων, μέσα στη μελαγχολία. Αλλοτε άρρητη και άλλοτε πνιγμένη στις βρισιές. 


Ο καθείς και το βάσανό του, με το όνομα της Αριστεράς να χρεοκοπεί. Αλλοι κατά μόνας κι άλλοι αλληλέγγυοι με εκείνους που πάσχουν περισσότερο κι όλοι μαζί με την πίκρα προσκέφαλο, με την πίκρα όταν ανταμώνουν. Εγινε η ζωή μας ένας αδιάκοπος αγώνας με τους λογαριασμούς. Πολιορκημένοι μέσα σε έναν λαβύρινθο εφιαλτικό, χωρίς έξοδο. 


Κι απόκοντα οι σεχταριστές, εκείνοι που ζουν στην κοσμάρα τους χωρίς να ανακατεύονται με τους ατελείς του κόσμου τούτου, που δεν μαγαρίζονται με ανώφελες προσπάθειες, αλλά ελπίζουν σε καθαρές νίκες, κρίνοντας εκ του ασφαλούς την αποκοτιά του Παπαφλέσσα.


Τρεκλίζει η Ελλάδα, τραυλίζουν τα λόγια μας, παραμονεύουν οι φασίστες και κουμαντάρουν τις ζωές μας τα αφεντικά τους απ’ τα Διοικητικά Συμβούλια των πεφιλημένων Εταιρειών - δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει εκείνο που προσπαθήσαμε όλοι οι πολίτες πλην πλουσίων και φιρφιρίκων. (Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, ανάμεσα στους πλούσιους μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι που ενδιαφέρονται για την τύχη της πατρίδας. 
Από τους φιρφιρίκους ουδείς...)


Και τώρα τι κάνουμε; η φάρσα που παίζεται πάνω στην τραγωδία μας ξεθυμαίνει (με την τραγωδία μας να βαθαίνει). Ορισμένοι θα κάνουν αυτό που ξέρουν (κι ύστερα απ’ ό,τι πάθαμε), ξανά απ΄την αρχή. Ορισμένοι θα πάρουν τις αποφάσεις τους και θα κάνουν τις επιλογές τους αναλόγως όσων διαπίστωσαν. Ορισμένοι θα παραμείνουν θεατές. Και ορισμένοι θα επιμείνουν υπέρ των γονατισμένων ελπίζοντας.




Οπως και να ’χει, η Ιστορία θα κινηθεί, διότι ο λαός είναι μια σύναξη που πάντα κινείται. Υπό την ηγεσία Τσίπρα ο λαός σύρθηκε κάτω απ’ τα ίδια Καυδιανά Δίκρανα που τον έσυρε ο κ. Σαμαράς. Οποιος νομίζει ότι οι λαοί σήμερα μπορούν να μείνουν καθηλωμένοι διά λόγους «ανωτέρας βίας» (που είναι σκέτη βία ή μάλλον απλώς κερδώα) είναι βαθιά νυχτωμένοι.


Οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει - και θα κινηθούν. 

Οι λαοί πάντα κινούνται...



πηγή