Το αδειανό πουκάμισο της σκληρής διαπραγμάτευσης

Οι σοφοί του υπουργείου εργασίας απλά δείχνουν πόσο υποκριτές ήταν οι κυβερνώντες που έριξαν επί επτά μήνες τη χώρα στα βράχια γιατί δεν έκλειναν τη συμφωνία ισχυριζόμενοι ότι θέλουν να προστατεύσουν τις συντάξεις που τρέφουν ολόκληρη την ελληνική οικογένεια.


 
 

Για την περίσταση θα μπορούσε να πει κανείς.... και το «όλα εδώ πληρώνονται» και μάλιστα με αρκετή δόση χαιρεκακίας. Ωστόσο εμείς θα το αποφύγουμε και δεν θα το υιοθετήσουμε καταρχήν για λόγους σεβασμού στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που βλέπουν τις συντάξεις τους μετά από πέντε χρόνια θυσιών να κάνουν φτερά από την ασυλλόγιστη στάση της κυβέρνησης του Τσίπρα και του Καμμένου.


Αναφερόμαστε όπως όλοι καταλάβατε στο πόρισμα της επιτροπής σοφών. Τώρα, θα πείτε ότι τέτοια σοφία όλοι μπορούμε να την έχουμε: «Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι».
 

Το ουσιώδες ζήτημα εδώ είναι άλλο. Επί εφτά μήνες η κυβέρνηση του «πρώτη φορά αριστερά» πούλαγε ως πιο ακριβοπληρωμένο προϊόν στη βιτρίνα της δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης το casus belli της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος και έδειχνε διάθεση να τα κάνει Κούγκι γιατί από τη σύνταξη του παππού ζει ολόκληρη η ελληνική οικογένεια όπως έλεγε και το είχε αναγάγει σε κεντρικό και κυρίαρχο επιχείρημα για την καθυστέρηση του κλεισίματος της συμφωνίας. Και σωστά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και να υπερθεματίσουμε και εμείς.
 

Και έκανε δημοψήφισμα, εκλογές, οδήγησε την οικονομία σε μια πρωτοφανή ασφυξία παίζοντας πολλές φορές και το παιχνίδι ορισμένων από τους δανειστές και εταίρους της χώρας που δεν ήθελαν για τους δικούς τους λόγους να βγει η χώρα μας στο ξέφωτο. Και φτάσαμε στο Σεπτέμβριο όπου ο Τσίπρας ζήτησε «δεύτερη ευκαιρία» και ανανέωση της λαϊκής εντολής υποσχόμενος ότι θα κάνει δικαιότερη ανακατανομή των βαρών και τελικά το βασικό μότο του ΣΥΡΙΖΑ και της ουράς του των ΑΝΕΛ για τις συντάξεις που τρέφουν όλη την οικογένεια και την ελληνική οικονομία μετατρέπεται σε αδειανό πουκάμισο.
 

Οι συνταξιούχοι είναι αντιμέτωποι με τις πιο θατσερικές πολιτικές που ουδέποτε είδαν σ’ αυτή τη χώρα. Αναρωτιέται κανείς αν άξιζε να χάσει η χώρα 7-8 μήνες εθνικού χρόνου για ένα αποτέλεσμα αδειανό πουκάμισο που μπορεί να στοιχίσει δεκαετίες φτώχειας και εξαθλίωσης για κάθε νοικοκυριό με βάση την ίδια τη συλλογιστική της κυβέρνησης.
 

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα θα σκέφτονται οι περισσότεροι αλλά είναι ήδη αργά…

πηγή