ΠΛΕΥΣΙΣ

Ευρώ ή δραχμή; Αξιοπρέπεια!

 

Tο δίλημμα τίθεται πλέον καθημερινά, όλο και πιο βασανιστικά. Όλο και πιο ανήθικα. «Πες μας τι προτιμάς, ευρώ ή δραχμή;», ρωτάνε αυτοί που μας πήγαν στο σημείο μηδέν «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

Το ρωτάνε εκείνοι που μας έκλεβαν τόσα χρόνια και τα ευρώ και τις δραχμές. Ρωτάνε τον ελληνικό λαό τι προτιμάει να του κλέβουν, δηλαδή. Για να του πουλήσουν παραμύθι, ότι τάχα αυτός αποφασίζει πώς θα πορευτεί, όταν οι ίδιοι έχουν προαποφασίσει για την τύχη του και τον έχουν ξεπουλήσει υπογράφοντας με χέρια και με πόδια.

Άμα ο γέροντας στην Πέρα Ραχούλα ήταν τόσο καλός οικονομολόγος ώστε να ξέρει τι είναι καλύτερο για τον ίδιο και τη βάβω, τότε εσάς τι σας χρειάζεται, ρε κωθώνια; Γιατί σας ψηφίζει; Για να τα κάνετε μούτι και μετά να του βάζετε το δίκοπο μαχαίρι στο λαιμό, «πώς θες να στον κόψω, με την πριονωτή κάμα ή με τη φαλτσέτα;»;

Όλοι αυτοί οι τρομοκράτες με τις γραβάτες δεν έχουν καμία τσίπα. Τα έχουν κάνει ίσωμα κι όμως επιμένουν να εμφανίζονται ως σωτήρες, δήθεν για να μας γλιτώσουν από το χάος που ΕΚΕΙΝΟΙ δημιούργησαν. Και να μας εκβιάζουν«ή εμάς ή..»! Ευρώ ή δραχμή. Ότι, τάχα, με τα ευρώ θα είμαστε πλούσιοι και τις δραχμές φτωχοί.

Βρε, δεν πάτε στο διάβολο, σιχάματα; Δεν με νοιάζει, ρε, αν θα έχω στις τσέπες μου ευρώ, δραχμές ή ...μνες!

Με νοιάζει να έχω δουλειά, να πληρώνομαι, να έχω κάποια λεφτά δικά μου στην τσέπη, βγαλμένα από τον κόπο μου.

Με νοιάζει να μην ψάχνει ενάμισο χρόνο δουλειά η γυναίκα μου και να ξαναβρεί την αξιοπρέπεια που ενδόμυχα αισθάνεται πως έχασε οδεύοντας προς την κατάθλιψη.

Με νοιάζει ο 87χρονος πατέρας μου, που δούλεψε και πλήρωνε μια ζωή εισφορές, να παίρνει τη σύνταξη που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ, να μην κρυώνουν τα γέρικα κόκαλά του επειδή δεν έχει να αγοράσει πετρέλαιο και να μην αισθάνεται πως ξεφτιλίζεται στα μάτια των παιδιών του επειδή πέφτει στην ανάγκη τους, όταν και τα ίδια περνάνε τα δικά τους ζόρια.

Στα π@π@ρια μου και τα ευρώ και οι δραχμές!

Ας πληρώνομαι σε ντομάτες, για να έχω να σας πετάω. Αλλά να πληρώνομαι. Και να μην παίρνω σήμερα δύο κιλά ντομάτες, αύριο ένα και μεθαύριο δυο ντομάτες. Να ξέρω τι μου αναλογεί.

Και να μην έχω εσάς συνεταίρους - αφεντικά μέσα στην άδεια τσέπη μου.

Τους εκβιασμούς σας αλλού. Σας πήραμε χαμπάρι. Εσείς δεν λέτε να το καταλάβετε. Εσείς δεν παίρνετε χαμπάρι. Το πρόβλημά σας είναι ποιος θα βαστάει την κουτάλα. Το δικό μας αν θα έχει τίποτα μέσα η κατσαρόλα.

Δεν μας νοιάζουν τα ευρώ και οι δραχμές, έχουμε ζήσει και με τα δύο, τώρα αργοπεθαίνουμε με τα ευρώ. Αυτό που έχει σημασία τελικά είναι να μην νιώθουμε ξεφτίλες. Να είμαστε αξιοπρεπείς. Με πολλά, με λίγα ή με καθόλου στην τσέπη, αλλά με το κεφάλι ψηλά κι όχι με την γκιλοτίνα -που εσείς μας στήσατε- στο σβέρκο.

Μέχρι να το πάρετε χαμπάρι πως μας τα έχετε κάνει τσουρέκια με τα ευρώ, τις δραχμές, τα διλήμματα και τους εκβιασμούς σας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά... εγώ, ο Ανδρεας, να ΄μαι καλά...