ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Έχει ανθίσει στην αυλή μου η λεμονιά. Κι ένα σωρό αγριοπούλια πίνουν νερό από τη χούφτα της ψυχής μου. Ψιτ! Πάμε για ένα ποτό: Μου κάνει νόημα η ζωή. Φύγαμε! Φύγαμε! Της απαντώ. Και τρέχω να φορέσω τα καλά μου. Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά.   Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... . Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένεια μου περνούσε δύσκολες ώρες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας , τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρωδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή και ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν΄ αλλάξω τον κόσμο. Αρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει θ' αλλάξω τον εαυτό μου Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς τον παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να' χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά, να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώνει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Το πεπρωμένο, σαν τη σκιά της φοινικιάς, προηγείται παντού είναι ο δρόμος σου και το αχνάρι των βημάτων σου όπου και αν πας σε κυκλώνει καθρέφτης βαλμένος πάνω στη άμμο της σκέψης σου. Τα κύματα σε οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό της. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ' άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι........Δεν θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου........ Τι φταις αλήθεια. Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτά του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ" . Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί" . Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ) "Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.                                                                                                                                 Η Αλκυόνη Παπαδάκη Μια από της μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας σήμερα.. Μια σύγχρονη μάγισσα του πεζού λόγου που έχει την ικανότητα να εκτινάσσει τις πωλήσεις των βιβλίων της σε δυσθεώρητα ύψη! Μια ταλαντούχα θηλυκή πένα που ανακάλυψε αχαρτογράφητα κενά  μέσα στις ψυχές των χιλιάδων φανατικών της και βεβαίως μοναδικούς τρόπους για να τα γεμίζει… Ερωτικό Κείμενο από την Αλκυόνη Παπαδάκη Ήταν καλά κρυμμένοι ανάμεσα στις πυκνές καλαμιές. Ούτε αστέρια δεν τους έβλεπαν. Μόνο αν περνούσε κανένα νυχτοπούλι, θα πλήγωνε με τη φτερούγα του την ανάσα του έρωτα τους. Δεν μιλούσαν. Δεν είχαν να πουν λόγια αγάπης ούτε να δώσουν όρκους αφοσίωσης. Το πάθος μιλάει με την αφή. Αυτή ανάβει χίλιες πυρκαγιές και κάνει στάχτες τα κορμιά. Ύστερα, πάνω στις στάχτες και στ' αποκαΐδια, κάνει βόλτες και σκαλίζει την ψυχή. Σκαλίζει ήλιους τα μεσάνυχτα και κόκκινα φεγγάρια τα καταμεσήμερα. Σκαλίζει… κι ονειρεύεται… Τα μικρά ξεφωνητά το πάθους τους τα 'παιρνε το αεράκι και τα 'παιζε ανάμεσα στις καλαμιές. Τα κάρφωνε σαν πολύχρωμες χάντρες στα κιτρινισμένα φύλλα. Τα 'δενε δαχτυλίδια και τα φορούσε στα χλωρά καλάμια. Στα κορμιά τους έκανε αυλάκι ο ιδρώτας κι έτρεχε. Και γύρω από το αυλάκι άνθιζαν όλα μαζί τ' αγριολούλουδα της ασφοδελιών. Πέρα στα σκίνα, δυο μεγάλα γυαλιστερά φίδια ζευγάρωναν πάνω στον ώμο της νύχτας και της άφηναν κόκκινα σημάδια στο λαιμό. Δυο μεγάλα γυαλιστερά φίδια… γλιστρούσαν στα υγρά κορμιά τους και ερωτεύονταν. Μέσα στη σιωπή. Μέσα στο σκότος. Μέσα σε μια φοβερή λαβα, που έσταζε από τα γένια του θεού. Κανείς δεν είχε προσέξει πως στο ρέμα είχαν ανθίσει τα νερόκρινα. Κανείς δεν είχα προσέξει πως τα σκίνα είχαν γεμίσει όνειρα και φίδια. Κανείς δεν είχε προσέξει πως ένα ασφοδέλι ήξερε όλα τα μυστικά του ερώτα… Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Οι κάργιες Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε έξω από τα Χανιά. Ένας ποιητής θείος της τής έδειξε «τα χρώματα και τις μυρωδιές της φύσης», ενώ η ονειροπόλα μητέρα της διάβαζε μεγαλόφωνως δίπλα στο μαγκάλι «δακρύβρεχτες ιστορίες όπως "Ο Θεαγένης και η Χαρίκλεια"» . Στην Αθήνα ήρθε για να σπουδάσει Φιλολογία (έτσι τουλάχιστον είπε στους γονείς της). Αντ' αυτού στρώθηκε να γράψει το πρώτο βιβλίο της, το οποίο κυκλοφόρησε με αυτοχρηματοδότηση: «Έτρωγα φακές για πολύ καιρό προκειμένου να το βγάλω». Ήταν μια πρώτη μορφή της Μπόρας η οποία βρήκε το κοινό της. Γράφτηκαν και κάποιες θετικές κριτικές, θυμάται η Παπαδάκη. Συμπτωματικά το διάβασε και ο Τάσος Βουρνάς, ο οποίος πρότεινε στην 20χρονη τότε πεζογράφο να δοκιμάσει την τύχη της στη δημοσιογραφία. Έτσι τα μέσα της δεκαετίας του '60 βρίσκουν την Αλκυόνη Παπαδάκη να καλύπτει τα εργατικά ατυχήματα και συναφή θέματα στην «Αυγή». «Ποτέ δεν μπήκα στο κόμμα. Ποτέ δεν οργανώθηκα κάπου» διαφοροποιεί τη θέση της. Το πραξικόπημα και αργότερα ο γάμος και η ανατροφή του παιδιού την κρατούν μακριά από την εφημερίδα. «Δεν θα μπορούσα άλλωστε να τα κάνω και τα δύο: να κάνω ρεπορτάζ και να γράφω βιβλία. Εγώ με κάθε σελίδα που γράφω νιώθω να αδειάζω την ψυχή μου». Και από πού αντλεί τα θέματά της; «Από τη ζωή την ίδια. Δεν μιλάω για την ιστορία της ζωής μου, όμως, παρ' όλο που υπάρχει σε έναν μεγάλο βαθμό. Υπάρχει φιλτραρισμένη. Aλλωστε χρησιμοποιώ επίσης το ιντερμέτζο (όπως ανακάλυψα μετά υπάρχουν τέτοια σημεία και στον "Ερωτόκριτο") για να ξεφεύγω . Είναι σαν να δίνω ένα σημείωμα στην τσεπούλα του αναγνώστη για να πορεύεται». Χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά τον προφορικό λόγο. Η ζωή της ήταν γεμάτη περιπέτειες. Ήταν πάντοτε ατίθαση και έκανε αντικομφορμιστικές επιλογές.  Πάντα αυτό που δεν έπρεπε: «Τα έχω πληρώσει αυτά. Περνάω πάντα από το ταμείο και πληρώνω για τις εμπειρίες μου»λέει η ίδια. Τα μυθιστορήματά της τροφοδοτούνται από τις αναμνήσεις της και από τις αφηγήσεις φίλων και γνωστών. Δεν εξαντλείται όμως ποτέ το απόθεμα; «Μα εξαντλείται η ίδια η ζωή; Γράφεις ένα βιβλίο με κάποιες εμπειρίες, περνάει ο καιρός και έχεις άλλες εμπειρίες. Δεν τελειώνει ποτέ». Το πιο πρόσφατο Βαρκάρισσα της Χίμαιρας ήταν και το πιο επίπονο να γραφτεί. Αναφέρεται σε «δύσκολες καταστάσεις» και έπρεπε να περάσουν χρόνια «για να μη με πληγώνουν». Τα προηγούμενα μυθιστορήματά της έχουν τίτλους: Το χρώμα του φεγγαριού, Το κόκκινο σπίτι, Σκισμένο ψαθάκι, Η μπόρα, Αμάν... αμάν, Οι κάργιες, Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα (όλα από τις εκδόσεις Καλέντη). «Είμαι διαφορετική» λέει. Τον τελευταίο χρόνο δεν γράφει κάτι. Ασχολείται με το χτίσιμο του σπιτιού της στη Σαλαμίνα: «Έχω ένα εισόδημα από τα βιβλία μου που μου επιτρέπει να ζω χωρίς να δουλεύω. Όχι πολλά πράγματα αλλά να, ήθελα να αγοράσω οικόπεδο για να έχω σπίτι. Δεν το θέλω το διαμέρισμα». «Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα». «Μου άρεσε στα Σελήνια και είναι στα μέτρα μου.». Από τις τριακόσιες και πλέον χιλιάδες αντίτυπα που έχουν τυπωθεί μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια ένα 20% έχει διατεθεί δωρεάν, σε φυλακές, άλλα ιδρύματα, βιβλιοθήκες. «Δεν ήμουν τόσο σκληρή. Δεν υπήρξα. (Όσες φορές το προσπάθησα, τα έκανα θάλασσα. Έδειξα τη σκληρότητά μου ακριβώς εκεί που δεν έπρεπε). έχει έναν μοναδικό και ασύγκριτο τρόπο να διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχή.. πηγή πληροφοριών