Το πολιτικό τοπίο στις 8 Ιουλίου...

Οι πρώτες κινήσεις Μητσοτάκη και Τσίπρα μετά τις εκλογές...

Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου έχουν διαμορφωθεί, σχεδόν πλήρως, τα χαρακτηριστικά της αναμέτρησης η οποία θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της χώρας για τα επόμενα αρκετά χρόνια. 

Η πρώτη...
βασική διαπίστωση είναι, ότι ανεξαρτήτως από τις επιμέρους προεκλογικές «κορώνες» και αντιπαραθέσεις πρόκειται για την πιο ήρεμη προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων δεκαετιών. 
Το καθαρό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει διαμορφώσει το κλίμα και στις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιούνται οι πολίτες έχουν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα. 

Σύμφωνα, λοιπόν, με όλες τις εκτιμήσεις το ενδιαφέρον της αναμέτρησης δεν επικεντρώνεται στον νικητή. Επικεντρώνεται: 

-πρώτον στη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης αυτοδύναμης ή συνεργασίας και 
-δεύτερον στη διαφορά, κάτι που έχει τη δική του σημασία για τη διαμόρφωση του μετεκλογικού τοπίου.

Τα σενάρια του αποτελέσματος 

Ας ξεκινήσουμε από την έκπληξη, αυτό που υποστηρίζει ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όταν λέει ότι «το παιχνίδι γυρίζει». 
Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη και με νίκη μιας ψήφου, ο Αλέξης Τσίπρας είναι και πάλι απόλυτος κυρίαρχος. 

Αν και όχι αυτοδύναμος θα έχει τη δυνατότητα και καθορίζει τους βασικούς όρους του παιχνιδιού. Στην αντίθετη όχθη η Νέα Δημοκρατία θα έχει υποστεί μια καταλυτική ήττα.

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί σε περιδίνηση και θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, φέρνοντας στην επιφάνεια όλες τις καλές γνωστές ιδιαιτερότητες που ταλαιπωρούν, κατά περιόδους τη Νέα Δημοκρατία επί δεκαετίες, όταν χάνει. 

Όμως, αντικειμενικά, το σενάριο αυτό έχει από ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες. 
Έτσι, ας εξετάσουμε τα δύο άλλα πιο ρεαλιστικά σενάρια εκλογικών αποτελεσμάτων: 

Νίκη της Νέας Δημοκρατίας χωρίς αυτοδυναμία. Σε αυτή την περίπτωση ο κ. Μητσοτάκης θα έχει δύο δυνατότητες. 
Να επιδιώξει τη στήριξη κάποιου άλλου κόμματος, στην πραγματικότητα αυτό μπορεί να είναι μόνο το ΚΙΝΑΛ, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας ή να επιδιώξει νέες εκλογές μέσα στον Αύγουστο. 

Το δεύτερο ενδεχόμενο έχει έως και μηδενική απόδοση καθώς ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι -λόγω απλής αναλογικής- και λιγότερους βουλευτές θα εκλέξει ακόμη κι αν αυξήσει το ποσοστό του και περισσότερα από ένα κόμματα θα χρειάζεται για να συγκυβερνήσει. Κινδυνεύει δε να υποχρεωθεί σε λύσεις που έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν με πρωθυπουργούς μη πολιτικά πρόσωπα. 

Άρα, επανερχόμαστε στο πρώτο ενδεχόμενο, της κυβέρνησης συνεργασίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πριν λίγες ημέρες ότι μη αυτοδυναμία σημαίνει νέες εκλογές πριν τις 15 Αυγούστου.

 Το μάζεψε βέβαια την επόμενη μέρα λέγοντας ότι για να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να υπάρχουν καθαρές συμφωνίες που θα εγγυώνται καθαρή διακυβέρνηση. 
Στην πολιτική όπως γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον, όλα είναι ανοιχτά και δεν υπάρχουν θέλω, υπάρχουν πρέπει. 

Η αλήθεια είναι, και το είχε παραδεχθεί πριν από περίπου δύο εβδομάδες ο Αλέξης Τσίπρας, άσχετο αν μετά και αυτός το μάζεψε γιατί προφανώς δεν συνέφερε το αφήγημά του, ότι όποιος έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές θα σχηματίσει κυβέρνηση.

 Είναι προφανές ανεξαρτήτως του τι λέει η Φώφη Γεννηματά -παρότι προσπαθεί να αποφύγει αυτή τη συζήτηση όπως ο διάβολος το λιβάνι- ότι η συμμετοχή του ΚΙΝΑΛ σε κυβέρνηση συνεργασίας είναι μονόδρομος. 

Όλοι γνωρίζουν στη Χαριλάου Τρικούπη ότι σε επαναληπτικές εκλογές μέσα σε ένα μήνα, ακόμη και με απλή αναλογική, η πίεση των δύο κομμάτων εξουσίας θα συρρικνώσει ακόμη περισσότερο τα ποσοστά τους και την επιρροή τους.

 Και μετά θα προσέλθουν στο τραπέζι της συνεργασίας με χειρότερους όρους.


το κείμενο του Παντελή Ζαγοριανιτη

ΠΗΓΗ
,