Η ευχή

Συντάκτης: 

Πέπη Ρηγοπούλου

«Να τα καταφέρουμε στον αγώνα για αξιοπρέπεια». 

Αυτή ήταν η χριστουγεννιάτικη ευχή της Σοφίας, μιας φίλης με την οποία επικοινωνούμε αραιά, αλλά πάντα ουσιαστικά. 

Αξιοπρέπεια. Λέξη που αποφεύγουμε να λέμε συχνά, ίσως από φόβο μην τη φθείρουμε, αλλά συνεχώς τη νιώθουμε, όταν προσπαθούμε να αντισταθούμε στις κάθε είδους εξουσίες με το σώμα και την ψυχή μας.

Ακόμα κι όταν το σώμα μας δεν υφίσταται απτά βασανιστήρια, όπως τώρα που το βασικό βασανιστήριο είναι ότι γίνεται διαφανές στην ανάγκη του, που δεν μπορεί εύκολα να την κρύψει.

Οι λέξεις σταματούν στα χείλη, δεν τολμούν να ρωτήσουν: Δουλεύεις; Πώς ζεις, πόσα παίρνεις, πόσα σου παίρνουν με το έτσι θέλω, για χάρη μιας ανάπτυξης που δεν έρχεται και δεν σε αφορά; 

Εχεις κάθε μέρα φαγητό; Ή, ακόμα, σε ποιο συσσίτιο πηγαίνεις; Ακούς για τα γεύματα σε απόρους που υπολογίζονται στον κρατικό προϋπολογισμό.

Για την ελεημοσύνη, που υποκαθιστά το κράτος πρόνοιας και δίνεται με αδιανόητη κομπορρημοσύνη. 

Με την έπαρση επίγειων σωτήρων που έχουν τον τουπέ δέκα επουράνιων. Τουλάχιστον, αν θυμηθούμε τον ήρωα του Καβάφη, 

ο Δημήτριος Σωτήρ, στη μάταιη προσπάθειά του να σώσει τη Συρία «ένα μονάχα λογαριάζει πια με υπερηφάνειαν: που και εν τη αποτυχία του, την ίδιαν ακατάβλητον ανδρεία στον κόσμο δείχνει».

Αλλά η ομολογία αποτυχίας απαιτεί θάρρος που σπανίζει.

Η φτωχοποίησή μας, να γυρίζει οικονομικά η χώρα τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω, η συνεχώς μειούμενη μέριμνα για την ασφάλεια και την υγεία μας, ο εξανδραποδισμός εργαζομένων, στη μεγάλη πλειονότητα επιστημόνων, στο εξωτερικό, η εξευτελιστική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε «ιδιώτες» στο πλαίσιο -υποτίθεται- μιας εξυγίανσης, η οποία αποδεικνύεται ανθρωποκτόνος, 

και η επίσης εξευτελιστική αρπαγή της ατομικής περιουσίας όλων στο όνομα δήθεν της τιμωρίας των πλουσίων αποτελούν μέρος μόνο του μακρού καταλόγου των όσων όλο και πιο άγρια πλήττουν τον τόπο αυτό.

Το να επαναλαμβάνουμε όμως τα δεινά αυτά και να μυκτηρίζουμε εαυτούς και αλλήλους που τα υποφέρουμε κινδυνεύει να καταλήξει σε ένα τελετουργικό αυτολύπησης και τελικά παραίτησης.

 Η απάντηση στον εξευτελισμό, στην ενοχοποίηση που μας ενσταλάζουν με κάθε τρόπο προϋποθέτει μια ηθική εξέγερση.

Μια εξέγερση που δεν μπορεί παρά να ξεκινά από μέσα μας, από την ψυχή και το σώμα της καθεμιάς και του καθενός μας. 

Προϋπόθεση για να αρθρώσουμε ένα πειστικό και αποτελεσματικό εμείς, πρώτο ζητούμενο για τη συλλογική ανάκτηση των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών δικαιωμάτων που μας αφαιρούν συστηματικά, είναι ο αγώνας για  αξιοπρέπεια. 

ΠΗΓΗ