Κάποτε θα τα θυμόμαστς ολα αυτά και θα γελάμε

Ποιος από μας να φανταζόταν ότι θα συμβαίνουν όλα αυτά;
Φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονίες, βασανιστήρια, απαγωγές, χουντική βία, έργω κατάλυση του πολιτεύματος, ναζί, καταστροφή, ξεπούλημα, τρομοκρατία...


Ποιος να φανταζόταν πριν μερικά χρόνια ότι εμείς, οι ξέγνοιαστοι της Μεσογείου, θα μπαίναμε στο πιο σκοτεινό τούνελ της υφηλίου και θα πρωταγωνιστούσαμε σε μια πρωτοφανή ιστορία ληστείας των πολλών απ' τους λίγους;


Όσο ψυλλιασμένος και πονηρεμένος και να ήταν κάποιος όλα αυτά τα χρόνια, όσο και να έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που έχανε τον εαυτό της, σίγουρα δε θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που ζούμε σήμερα.

Κι ακόμη περισσότερο αυτό που έχουμε ακόμη να ζήσουμε.
Αν ζήσουμε...
Αγαμέμνονες ήμασταν. Όχι Κασσάνδρες.
Το πικρόχολο σχόλιο στο ακόλουθο σκίτσο του Αρκά είναι ενα από τα πιο πετυχημένα σχόλια για την πραγματικότητα που ζούμε.


Ξεστομίζεται από έναν μελλοθάνατο κρατούμενο, ο οποίος οδηγείται στον τόπο της εκτέλεσης συνοδεία παπά, κρατικού λειτουργού και δεσμοφυλάκων και μεταξύ σοβαρού κι αστείου, απευθυνόμενος στους συνοδούς του, λέει: "Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε"!

Ναι, κάπως έτσι είναι!
Το αξεπέραστο μαύρο χιούμορ του Αρκά συμπυκνώνει μια αιώνια αλήθεια.
Ότι "όλα γυρίζουν, ξαναγυρίζουν, λιώνουν, τελειώνουν και ξαναρχίζουν", που λέει και το τραγούδι...

Ο κόσμος πολλές φορές στην ιστορία έζησε τη φτώχεια και το μαρασμό, τον πόλεμο και την αρρώστια, το φασισμό και την εξορία, το θάνατο και τον ξεριζωμό.
Και όμως στο τέλος κάθε περιπέτειας, κοίταξε πίσω του και ξαναχαμογέλασε.
Χαμογέλασε βγαίνοντας νικητής μέσα από μεγάλες μάχες.
Γιατί η ζωή τελικά πάντα κερδίζει το θάνατο.


Χαμογελά όμως εκείνος που 'χει καθαρή τη συνείδησή του πως έζησε αξιοπρεπώς όλη αυτήν την περίοδο.
Χαμογελά ο τίμιος, ο δίκαιος.
Κι αυτό είναι ένα καθαρό χαμόγελο.
Δε χαμογελά το λαμόγιο, ο κακομοίρης, ο μαυραγορίτης, ο σαλταδόρος, ο γλείφτης.


Δε χαμογελά γιατί πάντα έχει στο μάτι του το κακό.

Και τώρα εμείς ζούμε τη δική μας μαυρίλα. Τα δικά μας πέτρινα χρόνια.
Θα ξαναχαμογελάσουμε όμως, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Το ζήτημα είναι να είμαστε οι πολλοί ακόμη παρόντες τότε.
Και να 'ρθει σύντομα εκείνη η ώρα.

Για να τους τρίψουμε το χαμόγελό μας στα μούτρα!

 πηγή