«Αριστερός» ή αγωνιστής; (Αυτό είναι το ερώτημα)

Ζούμε σε μια παράξενη εποχή, όπου πολλά γύρω μας αλλάζουν με ασύλληπτες για το νου ταχύτητες και πολλά  διαστρεβλώνονται. Η εκμετάλλευση μόνο δεν αλλάζει  και δεν σταματάει η πάλη ενάντια σ’ αυτή.

Μετά την κάθοδο των «αριστερών» στην εξουσία, παρακολουθούμε μια προσπάθεια να αποπληρωθούν γραμμάτια «ημετέρων» και φίλων. Η τοποθέτηση στο δημόσιο αποτελούσε πάντα την καλύτερη ανταμοιβή, σε αυτές τις περιπτώσεις, για όλες τις κυβερνήσεις. 

 

Η «αριστερά» των -δήθεν ευαίσθητων κοινωνικά- υπεργολάβων εξυπηρέτησης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αδέλφια, ξαδέλφια, μανάδες, μπαρμπάδες, φιλαράκια… για όλους υπάρχει (ή θα βρεθεί) μια θεσούλα στο δημόσιο και ένας καλός μισθός. 

 

Από κει και πέρα, από το επίπεδο του κάθε «ταχτοποιημένου» εξαρτάται (αναλόγως πόσο σάπιος είναι) αν θα κάνει τουμπεκί, ή θα έχει το θράσος να προκαλεί δημόσια (κάποιοι βέβαια τρίβουν τα χέρια τους κάνοντας τέτοιες ειδήσεις «πρώτο θέμα», για τους δικούς τους σκοπούς).

Το διάστημα που βρίσκονται στην εξουσία είναι αντιστρόφως ανάλογο με την αλαζονεία που εκφράζονται πολλοί «αριστεροί». Διαφέρουν άραγε -και πόσο;-  από τους προηγούμενους; Είναι ν’ απορείς πόσο γρήγορα μεταλλάσσονται οι άνθρωποι. 

 

Όπως κάποιοι που πιστεύουν ότι η κοινωνία τους χρωστάει και τώρα νιώθουν ότι ήρθε η ώρα να εξαργυρώσουν τα αγωνιστικά γραμμάτια των ίδιων ή της οικογένειάς τους, με θέσεις στο δημόσιο.

Ανάμεσα σε αυτά τα άτομα, που κάποτε μπορεί και να πρόσφεραν στους λαϊκούς αγώνες,  και στους πραγματικούς αγωνιστές υπάρχει μια αδιαπέραστη διαχωριστική γραμμή. Αυθεντική και κόκκινη σαν τις θυσίες του αγωνιστή που δεν προσχεδιάζονται, δεν διαφημίζονται, δεν έχουν ταβάνι και κυρίως δεν αποσκοπούν σε προσωπικά οφέλη. 

 

Σε αντίθεση με την προσφορά, την ανιδιοτέλεια, την πίστη, την αλληλεγγύη, τη θυσία, λέξεις όπως η ανταμοιβή δεν υπάρχουν καν στη σκέψη του αγωνιστή. Η μεγαλύτερη «προσωπική ανταμοιβή» του αγωνιστή είναι όταν πείθει  έστω κι έναν  συνάδελφο να βαδίσει στο δρόμο του αγώνα. 

 

Είναι οι μικρές ή μεγάλες νίκες στο χώρο δουλειάς, στην κοινωνία, που κολλάνε η μια δίπλα στην άλλη, συμπληρώνοντας το «παζλ» της μεγαλύτερης νίκης: της συντριβής του συστήματος της εκμετάλλευσης και της δικαίωσης των αγώνων και των θυσιών χιλιάδων αγωνιστών στο πέρασμα του χρόνου.

ΥΓ. Συμπερασματικά, λοιπόν, είναι φυσικό λόγια σαν αυτά, κάποιους να τους αγγίζουν και κάποιους άλλους να τους αφήνουν παγερά αδιάφορους…

 

 

 

πηγή