Η γνωστή μας, η προσφυγιά!

 γραφει ο αρισταρχος 





Διαβάζω σε μια εφημερίδα “Ο ΟΗΕ λέει πως για τα κύματα των προσφύγων-λαθρό…  δεν φταίνε τα ανοιχτά σύνορα αλλά οι πόλεμοι” Σάμπως είναι ψέματα; 


Όταν βλέπεις για παράδειγμα τις φωτογραφίες από τις καταστροφές και τα πτώματα, ιδιαίτερα παιδιών… Αλήθεια, φανταστήκαμε ποτέ πως μπαίνει η μάνα με ένα και δυό και τρία μωράκια σε μια σκυλοπνίχτρα για να πάει… που;

 Και πληρώνει ένα σκασμό λεφτά, πάνω από δυό χιλιάρικα. 
Αν δεν τάχει, λέει, δίνει τον Μουσουλμανικό της λόγο πως θα δουλέψουν εκεί που θα πάνε να τα εξοφλήσουν ή ίσως… και εφ’ όρου ζωής. Αφού θα πέσουν θύματα των τόκων και των επιτοκίων.




Βρώμικοι, πεινασμένοι, τρισάθλιοι. Τους εγκαταλείπουν μεσοπέλαγα οι δουλέμποροι ανθρώπινων ψυχών, κι αυτοί περιμένουν. Τι περιμένουν; Να ανοίξει ο παράδεισος και να τους δεχτεί ο ίδιος ο Θεός. Και να ζήσουν αυτοί καλά και οι πολεμοκάπηλοι καλύτερα.

 Κάπως έτσι, γιατί η υποσχεθείσα τρυφή του παραδείσου τελικά είναι ο προθάλαμος του κολαστηρίου που πρόκειται να περάσουν.
Μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί οι “εταίροι” μας με τα Δουβλίνα και νόμισαν πως θα μείνουν αλώβητοι από αυτό το φοβερό κύμα της κακομοιριάς.


Φιλόξενος και πονόψυχος είναι ο Έλληνας και απαλλαγμένος από ρατσιστικά συμπλέγματα. Αλλά κι αυτός τι να σου κάνει όταν οι “φιλοξενούμενοι” γέμισαν τα δωμάτια και τους καμπινέδες και τις αποθήκες. Μέγας ο συνωστισμός και πάνω από το κεφάλι μας. 

Όταν εμείς πεινάμε αυτοί οι φουκαράδες τι να φάνε. Κοντεύουν τα δύο εκατομμύρια. Αντέχει άλλη μιζέρια ετούτο το σκαρί που βολοδέρνει ανάμεσα σε δυσθεώρητα χρέη;

Κανένας βέβαια δεν ξέρει τι καρυδιάς καρύδια είναι όλοι αυτοί που μπαίνουν κατά εκατοντάδες στα γαλανά μας νερά.
 Και ο Θεός να βοηθάει. Αλλά, δεν πρέπει αυτοί που αποφάσισαν τον πόλεμο, τον ενθάρρυναν, τον γέμισαν όπλα και τον συντηρούν να αναλάβουν και τις ευθύνες τους; 

Η Ελλάδα σε ποιο σημείο συνέβαλε στη δημιουργία αυτής της προσφυγιάς ώστε σήμερα να υφίσταται τα δεινά της λες και δεν της έφτανε ο σημερινός ξεριζωμός των παιδιών της.

Το πρόβλημα γιγαντώνεται μέρα με την μέρα και κάποτε το φράγμα θα σπάσει. Τότε η βλάβη θα έχει γίνει ανήκεστος. Δεν πρέπει κάποια στιγμή να παρθούν δυναμικά μέτρα, αφού θα απειλείται η ίδια η επιβίωσή μας; 

Είμαστε ή δεν είμαστε συνεταίροι; Δεν μπορεί δυό-τρείς χώρες να τραβούν το κουπί και οι άλλοι να σφυρίζουν αδιάφορα.

ΠΗΓΗ