Μας πήραν τη... ντακότα

Του Όττο

(από το ημερολόγιο σμηνίτη της 113 π.μ.)

"Μια μέρα φυλούσα σκοπιά το πρωί στην πύλη. Βλέπω ξάφνου κάτι μυστήριους τύπους χαράματα να μετρούνε γύρω γύρω με κορδέλα. 

Αγριεύω. 

"Αλτ τ'σί::" βροντοφωνάζω. Καμιά απόκριση. 

Σηκώνω τ' όπλο. "Μιλάτε ρε ή πυροβολάω" τους κάνω καθώς το οπλίζω κι εκείνο το κλικ έκανε τη ρόγα μου να σκληρύνει σαν της Καρυάτιδας της Μακεδόνισσας, βοήθειά μας.

"Το σύνθημα είναι αγορά, το παρασύνθημα ξεπούλημα, εντάξει"; Μου κάνει ο ένας ο ψηλός, που οι άλλοι έδειχναν να του 'χουν σέβας μεγάλο.

"Τι είναι αυτά που λέτε μωρέ, ο διοικητής σας έστειλε για να μου κάνετε χουνέρι;", άρχισα εγώ τις πλάγιες δεύτερες σκέψεις.

"Εγώ είμαι τώρα ο διοικητής σου ρε στραβάδι!! Αγόρασα το στρατόπεδο απ' το ΤΑΙΠΕΔ που το ξεπούλησε, γκέκε;" αγρίεψε ο ψηλέας.

"Εντάξει με το μπαρδόν, μη βαράτε, δεν μας ειδοποίησε κανείς", μαζεύτηκα σαν να μ' είχε δαγκώσει ταραντούλα.

"Έτσι γίνονται αυτά, νύχτα, μην το μάθει κάνας άλλος κι έρθει και χτυπήσει το οικόπεδο", μαλάκωσε λιγάκι αυτός. "Α και που 'σαι" συνέχισε "στο συμβόλαιο συμπεριέλαβαν κι εσάς, πάρε τηλέφωνο στο κέντρο και πες τους ότι οι κώλοι τους μου ανήκουν και να 'ρθουν άμεσα να πιάσουνε δουλειά, άντε γιατί η παραγωγικότητα πήγε πάλι περίπατο, το κέρατό μου μέσα"...

"Μας πουλήσανε μου λέτε; Είναι δυνατόν να πουλήσουνε τους Έλληνες φαντάρους κι αξιωματικούς;" μ' έπιασε το εθνικιστικό μου το μαύρο ένα πράμα.

"Όχι, μονάχα τους φαντάρους πουλήσανε. Γιατί όχι; Δυο πιάτα φασολάδα τη μέρα, δέκα ευρώ το μήνα μισθό, ένσημα τίποτα, οι τέλειοι εργαζόμενοι! Δεν φτάνει ρε τυχεράκηδες που βρήκατε δουλειά και γλιτώσατε και το στρατό, μιλάτε κι από πάνω;" 

πήρε ο ψηλέας ύφος πατέρα παντοκράτορα.

"Καλά κι οι αξιωματικοί; Αυτοί δουλέψουν δεν δουλέψουν πληρώνονται, εσείς θα τους τα στάζετε;" μπήκε το ζαβό μου σε επιχειρηματικό μόουντ.

"Όχι φυσικά, αυτούς τους τάξανε και αύξηση, για κορόιδο ψάχνεις; Θα τους μετατάξουν στην αστυνομία ή στην Ελληνική Αυγή για στελέχη, άντε να δουλέψουνε κι αυτοί για τα λεφτά που παίρνουν. Έχει να πέσει ρόπαλο όταν αρχίσουν οι κατασχέσεις..." είπε αυτός ενώ στα μάτια του ζωγραφίζονταν ευρώπουλα, σαν νέος γιουρο -Σκρουτζ.

"Μάλιστα κύριε διοικητά, ό,τι πείτε" συνθηκολόγησα 

εγώ ο αδύναμος, λες κι ήταν ο άλλος που κρατούσε το όπλο.

Χαμογέλασε. "Εντάξει, μπορείς να με φωνάζεις Αφεντικό, 

ας μην υπερβάλλουμε" μου έκανε μειλίχια. 

"Λοιπόν εσύ μου αρέσεις. Θα πω στο μάγειρα να μη σου μειώσει τη μερίδα από αύριο που θ' ανακοινώσω τους νέους στόχους της εταιρείας".

"Μ... μάλιστα αφεντικό, σας είμαι ευγνώμων", του υποκλίθηκα. Θα χαρεί πολύ η μάνα μου που φοβότανε πως δεν θα βρω δουλειά μετά το στρατιωτικό και θα μου πει να τρώω όλο το φαΐ μου, 

να καρδαμώσω. Α, να θυμηθώ το όπλο να το κάνω κλύσμα...

[Δυστυχώς έχω υπηρετήσει κι εγώ εκεί...]

Καί όμως εδώ που φτάσαμε τίποτε δεν είναι απίθανο διαβάστε την είδηση(ΕΔΩ)

 

 πηγή