Του Γιώργου Κράλογλου

Τι άλλαξε από τότε που οι μισοί Έλληνες «λιποθυμούσαν» για την Ελλάδα της «αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου; Τίποτε απολύτως. Όταν ο Κώστας Καραμανλής υποσχέθηκε «Ελλάδα με νέο κράτος» λιποθύμησαν από χαρά οι άλλοι μισοί. Και όταν ο Γιώργος Παπανδρέου «βρήκε λεφτά» έτρεξαν ξωπίσω του πάλι οι μισοί Έλληνες. Μας μένουν (το πολύ για ένα χρόνο) Σαμαράς - Βενιζέλος και στην ουρά ο Τσίπρας. 


Αυτούς θέλαμε μέχρι λιποθυμίας. Αυτούς διαλέξαμε μέχρι ανοησίας. Αυτοί μας αξίζουν. Αυτούς θα έχουμε. 

Άντε μέσα στην απελπισία μας να δοκιμάσουμε και την νέα Ελλάδα του Τσίπρα μιας και στην κατάσταση που μας έχουν φέρει όλοι οι προηγούμενοι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε. 

Τουλάχιστον δεν θα μας βαρύνουν οι ενοχές ότι αφού δοκιμάσαμε την φόλα των ψευτοσοσιαλιστών γιατί να αδικήσουμε και τους φερόμενους ως κομμουνιστές... ελαφρών δόσεων. 

Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το «όραμα» μιας αριστερής Ελλάδας ανεξαρτήτως κυβερνήσεων... Και από την ώρα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το τεμπελχανίο που λέγεται κράτος προσφέρει μεν λεφτά χωρίς δουλειά και ευκαιρίες εύκολου πλουτισμού λόγω διαφθοράς, αλλά μας στοιχίζει 1.500.000 ανέργους και 400.000 οικογένειες με έναν απασχολούμενο και με έσοδα την σύνταξη της γιαγιάς ή του παππού είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από σωτήρες τύπου ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτούς θέλουμε. Αυτούς εμπιστευόμαστε. Αυτούς θα έχουμε. 



Από εκεί και πέρα τι σημασία έχει η ανάλυση και η κριτική για τα πρόσωπα του ανασχηματισμού της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου όταν αυτό που ζητάμε δεν είναι ποιος προσφέρει πραγματοποιήσιμο σχέδιο και όραμα ανάπτυξης στην Ελλάδα, αλλά ποιος μπορεί να πείσει ότι είναι «σωτήρας» του τόπου. 




Κοντή μνήμη χρειάζεται για να θυμηθούμε ότι πριν τρία χρόνια, το 2011, που είχε φανεί η σημερινή φτώχεια και το αδιέξοδο στην ανάπτυξη, λίγο έλλειψε να καθιερώσουμε ως εθνική εορτή... την ορκωμοσία του κ. Λουκά Παπαδήμου στην κυβέρνηση. 

Ούτε στο Βατικανό δεν συναντάμε, ιστορικά, τόσο μεγάλο παρασκήνιο όσο εκείνο της επιλογής του τεχνοκράτη πρωθυπουργού που θα μας έλυνε ως δια μαγείας τα προβλήματά μας. 

Το ίδιο και με τον ανασχηματισμό. 

Βγήκε, ένα δεκαπενθήμερο μετά τις εκλογές, καπνός από του Μαξίμου για να μάθουμε τελικά ότι ο νέος «σωτήρας» είναι ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης ο οποίος (όπως και εχθές σημείωνα) ανήκει μεν στους αξιόλογους αλλά όχι και στους σωτήρες. 

Εμείς όμως σώνει και καλά θέλουμε «σωτήρα». 

Και αφού αυτό ζητάμε αυτό μας έδωσε η κυβέρνηση. 

Τον «σωτήρα» για να αναλάβει την «μπουγάδα» και όλο το άλλο κυβερνητικό σκηνικό με τους «καλλιτέχνες» του λαϊκισμού, του πισωγυρίσματος, της αναβολής, των υποσχέσεων και της άνευ αντικρίσματος παροχολογίας.  




Αλλά για να μην χανόμαστε και από τις συνήθειές μας (που μας χαρακτηρίζουν ως την μοναδική πρώην Βαλκανική χώρα της Ευρώπης) κάνουμε και την κριτική για κάθε ένα από τους υπουργούς και υφυπουργούς, «ερμηνεύοντας» τον ανασχηματισμό ως απάντηση στο μήνυμα του λαού ή μέχρι και σαρωτικό...




Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε και αυτήν την Ελλάδα μας δίνουνε. 

Την Ελλάδα που έφθασε στο 2014 για να καταλάβει ποια είναι τα σωστά ωράρια στα Μουσεία... Και ότι τα Μουσεία δεν κλείνουν επειδή ιδρώνουν οι φύλακες το καλοκαίρι...

Την Ελλάδα που έφθασε στο 2014 αλλά ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα είναι κοινωνικό πρόβλημα που θα λυθεί μόνο με ελεύθερη και όχι κρατική οικονομία. 



Αλλά ποιά συνδικαλιστική συντεχνία (από την ΓΣΕΕ μέχρι κλαδικό Σωματείο) κατέβηκε την πενταετία της κρίσης σε συλλαλητήριο ζητώντας πραγματική πολιτική ανάπτυξης με κίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων; 

Ποιος Δήμος της χώρας έδωσε μάχη και κίνητρα για να προτιμηθεί στους σχεδιασμούς έστω και τουριστικών ιδιωτικών επενδύσεων; 

Ποια πορεία είδαμε εδώ και 40 χρόνια για μέτρα διάσωσης επιχειρήσεων έστω και των μικρομεσαίων και μεσαίων βιοτεχνιών που απασχολούν περίπου 700.000 άτομα; 



Η Ελλάδα σείεται και σφαδάζει μόνο όταν αδικούνται οι κρατικοί υπάλληλοι. 

Μόνο όταν κόβονται προνόμια στους τεμπέληδες του κράτους. Μόνο όταν αφαιρούνται ευκαιρίες υπερβολικού πλουτισμού από επαγγελματικές αλλά και επιστημονικές συντεχνίες. Μόνο όταν καλούνται να δουλέψουν οι κρατικοί υπάλληλοι έστω και αν ανήκουν σε τομείς ασκήσεως κοινωνικού λειτουργήματος όπως είναι η Παιδεία. 



Τι νόημα λοιπόν έχει η τόση κριτική για κάθε ένα ξεχωριστά από τα πρόσωπα της νέας κυβέρνησης (όντως θλιβερά τα περισσότερα) όταν έχουμε αυτό που θέλουμε και στη γωνιά μας περιμένει και η συνέχεια αυτού που πάντα ζητάμε;



 Μας έδωσαν ακόμη ένα προσωρινό «σωτήρα» με το όνομα Γκίκας Χαρδούβελης. Και αν δεν μας αρέσει θα πάμε πάλι από την αρχή. Στην νέα Ελλάδα του κ. Τσίπρα που πράγματι θα μας σώσει... από τον κίνδυνο να ξεφύγουμε από το μόνο που ζητάμε. Ένα «σωτήρα». 


george.kraloglou@capital.gr 



πηγή 


Πηγή:www.capital.gr