Παρομοιάζουν με λιμό τη λιτότητα στην Ελλάδα

Η επιδείνωση στην υγεία των Ελλήνων, «καμπανάκι» για τον καθηγητή Οικονομικών του πανεπιστημίου της Οξφόρδης Σάιμον Ρεν-Λιούις.


Οι πολιτικές λιτότητας, που εφαρμόζονται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και κυρίως στην Ελλάδα, δεν είναι απλά λανθασμένες στη θεωρία, αλλά προκαλούν κάθε δεδομένο για το πώς λειτουργούν οι οικονομίες, υποστηρίζει ένας από τους πιο διακεκριμένους επικριτές της πολιτικής, που ακολουθεί η Ε.Ε υπό την ηγεσία του Βερολίνου, ο καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Σάιμον Ρεν-Λιούις.

Σε πρόσφατη μελέτη του παραλληλίζει τη δραματική κατάσταση στην Ελλάδα λόγω της λιτότητας που επιβάλλει η τρόικα, με τον μεγάλο λιμό της Ιρλανδίας με 1,5 εκατομμύριο νεκρούς (1845-53), τις τραγικές επιπτώσεις του οποίου επέτεινε η βρετανική κυβέρνηση.


Το «καμπανάκι», που έκανε τον καθηγητή Ρεν-Λιούις να προχωρήσει σε αυτή τη σύγκριση, ήταν τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία για την Ελλάδα, τα οποία δείχνουν τρομακτική επιδείνωση στην υγεία των Ελλήνων και συνδέεται σαφώς με τη λιτότητα και τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για υγεία και πρόνοια, όπως σημειώνει. 


Γιατί οι ευρωπαϊκές ελίτ ασκούν τέτοια απάνθρωπη πολιτική, διερωτάται ο καθηγητής. Καταλήγει ότι πρόκειται για θεμελιωδώς λανθασμένες πεποιθήσεις, που οι φορείς τους –εν προκειμένω η τρόικα- βρήκαν την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης για να τις δοκιμάσουν. 


Υποψιάζεται δε ότι έχουν πλήρη συνείδηση πως αυτό που κάνουν είναι στην καλύτερη περίπτωση «ηλίθιο», με δραματικές ανθρωπιστικές συνέπειες. Όμως, η κρίση –είτε είναι οικονομική είτε είναι λιμός- είναι ευκαιρία που δεν μπορεί να «πάει χαμένη».


Ο οικονομολόγος της Οξφόρδης υποστηρίζει ότι πριν από 160 περίπου χρόνια στην Ιρλανδία, όπως και σήμερα στην Ελλάδα, κυριαρχούσε η πεποίθηση ότι υπάρχουν δομικές οικονομικές ανεπάρκειες και επίπεδα διαφθοράς που χρειάζεται να εκκαθαριστούν. 


Επίσης, υπήρχαν και υπάρχουν συμφωνίες, που πρέπει να τηρηθούν. Τα όπλα που κρατούσαν τις προμήθειες δημητριακών μακριά από την Ιρλανδία προσομοιάζουν στους κανόνες που επιτρέπουν στα κεφάλαια να διαφεύγουν από «χτυπημένες» οικονομίες.


 Όπως ο βρετανικός νόμος υπαγόρευε ότι πρέπει να συνεχίζονται οι εξαγωγές δημητριακών παρόλο που οι Ιρλανδοί λιμοκτονούσαν, έτσι και οι δανειστές πρέπει να εξοφληθούν. Ακόμα και με την «απειλή των όπλων».


Η περίπτωση της Ελλάδας είναι πιο εξοργιστική από αυτή της Ιρλανδίας, τονίζει ο Ρεν-Λιούις, καθώς ένα «φυσικό» γεγονός δεν μπορεί να αποφευχθεί. Η πολιτική της Βρετανίας ήταν αυτή που μετέτρεψε την έλλειψη πατάτας σε καταστροφή. Αντίθετα, γνωρίζουμε από τη δεκαετία του 1930 πώς να διορθώνουμε τις χτυπημένες από «μη φυσικές» καταστροφές οικονομίες. 


Απλά, στην περίπτωση της Ελλάδας, επιλέξαμε να μην χρησιμοποιήσουμε αυτή τη γνώση, υποστηρίζει.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης γνωρίζει ότι ο παραλληλισμός που χρησιμοποιεί ίσως δεν είναι και ο πιο δόκιμος. Ωστόσο όταν λανθασμένες πολιτικές επιβάλλονται με τέτοιο «βλοσυρό κυνισμό», χρειάζεται η πρόκληση, για να ταρακουνηθούν ηγεσίες και πολίτες.



 Γιατί όταν οι συνέπειες των πολιτικών λιτότητας εξαπλώνονται σε τομείς όπως η υγεία, τότε το πρόβλημα από οικονομικό έχει γίνει πολιτικό. Αν εξακολουθούν δε οι ίδιες πολιτικές, τότε έρχεται περαιτέρω κοινωνικός κατακερματισμός και ενισχύεται ο πολιτικός εξτρεμισμός, προειδοποιεί.



ΠΗΓΗ