Τα λόγια έχουν στερέψει, ήρθε η ώρα για έργα...

Και τώρα που τελείωσαν τα συνέδρια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, 

 

ήρθε η ώρα να βρεθούν οι "πολιτικοί ταγοί" αντιμέτωποι στις παραλίες της Ελλάδας (όσο αυτές είναι ακόμη Ελληνικές)... 

 

Άντε από το φθινόπωρο πάλι, να περιμένουμε και τις γερμανικές εκλογές και μετά... θα δούμε πόσοι θα έχουμε απομείνει και τι θα κάνουμε (μετά τις νέες εντολές από τη Γερμανία και το νέο πολυνομοσχέδιο - δολοφόνο)... Έτσι πάει το πράγμα. 

 

Τώρα, αν κάποιοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν πως είμαστε χώρα υπό κατοχή, πως το πολιτικό σύστημα (εκείνο που διαφημίζεται συνεχώς στα βοθροκάναλα της κυβερνοπροπαγάνδας) έχει συμπαραταχθεί με τους εισβολείς, είναι ένα θέμα που αξίζει συζήτηση. 

 

Το ότι όμως μία κατοχική κυβέρνηση συνεχίζει να υφίσταται ενώ καταστρέφει τα πάντα και να μην την ρίχνει η (υποτίθεται ισχυρή) αντιπολίτευση, τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: 

Είτε η αντιπολίτευση δεν θέλει είτε δεν μπορεί (άρα είναι ακατάλληλη) να ρίξει (ένα φύσημα χρειάζεται, όχι περισσότερο) τους καλαμοκαβαλημένους σύγχρονους τσολάκογλου... 

 

Η λύση στα όσα μας συμβαίνουν δεν βρίσκεται και ούτε πρόκειται να βρεθεί μέσα στο σύστημα, το οποίο αλλάζει συνεχώς, παραλάσσεται, συμπυκνένεται, χρησιμοποιεί όλους τους μηχανισμούς συσπείρωσης και διασποράς ψηφοφόρων... 

 

Η λύση βρίσκεται σε αυτό που εμείς οι πολίτες πρέπει να δημιουργήσουμε, εάν βέβαια θέλουμε η χώρα να κυβερνάται μέσα από κανόνες που θα έχουν ως κεντρικό άξονα ύπαρξης και λειτουργίας τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της. 

Όλες οι άλλες "παραλλαγές" (ονομάζονται και κυβιστήσεις) που μας εμφανίζονται, είναι όπως οι χάντρες που έδιναν κάποτε στους ιθαγενείς της Αμερικής, για να τους ξεγελάσουν πριν τους... αφανίσουν.

Η κατάσταση έχει πια ξεκαθαρίσει. Οσονούπω θα είναι τόσο καλά ορατή που θα κινδυνέψουμε να μας βγάλει το μάτι.

Τώρα πια ξέρουμε ποιούς έχουμε απέναντί μας.

Έχουμε γράψει και έχουμε εξαντλήσει οριζοντίως και καθέτως το τι μας συμβαίνει.

Τα λόγια έχουν πια στερέψει.

 

Ήρθε η ώρα για τα έργα.

Για τα ολόδικά μας έργα, που θα έχουν κεντρικό άξονα την πατρίδα, την ελευθερία, την υπερηφάνεια και την επιβίωσή μας.

Τα δικά τους έργα σκοπεύουν στο ακριβώς αντίθετο.

 

 

Κανένας τους δεν θέλει να μας σώσει. Είτε είναι εκείνοι που διαφεντεύουν (στο όνομα των δανειστών) είτε είναι εκείνοι σιωπούν περιμένοντας να πέσουν οι ανθυποκυβερνώντες για να αναλάβουν αυτοί να συνεχίσουν το... έργο των "διασωστών".

 

Λοιπόν... ακούω...

Θα περιμένουμε να μας θάψουν ζωντανούς για να βεβαιωθούμε ότι δεν θέλουν να μας σώσουν και ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σωθούν αυτοί χωρίς εμάς;

Λοιπόν... περιμένω...

Θα κάνουμε επιτέλους την αρχή προς τον δρόμο της σωτηρίας μας ή θα παραμείνουμε σιωπηλοί στον δρόμο της υποταγής, τον δρόμο που οδηγεί στα σύγχρονα κρεματόρια, στον δρόμο της ανείπωτης ντροπής μας;

 

 

 

Κωνσταντίνος

 

 

 

ΥΓ: Όσο για εκείνους που φοβούνται να ορθώσουν το ανάστημα, που φοβούνται να βροντοφωνάξουν πως είναι άνθρωποι και όχι αριθμοί, που φοβούνται να απαιτήσουν τα αυτονόητα στην ζωή αλλά και την πατρίδα τους όπως την παρέλαβαν, θα πρέπει να θυμούνται πως κανείς δεν θα τους δώσει πίσω όσα προηγουμένως τους έκλεψε, κανείς δεν πρόκειται να τους υπολογίσει όσο στέκουν φοβισμένοι. Αυτοί που φοβούνται είναι οι "άρχοντες". 

 

 

Και ο φόβος τους είναι μεγάλος, γιατί ξέρουν πολύ καλά πως αν χάσουν τότε θα χάσουν τα πάντα...   

ΠΗΓΗ