Ένα σακί πατάτες

Η γιαγιά μου απ’ την Πόλη, μου έλεγε: «Αν δε μπεις στα παπούτσια του άλλου...» --  
ναι, με εμφατικά τα αποσιωπητικά, κύριε διορθωτά, γιατί εκεί είναι το ζουμί. 




Άντε να μπω στα παπούτσια του και να προσπαθήσω να τον σκιαγραφήσω μήπως τον κατανοήσω, αυτόν τον Συνέλληνα, που στήθηκε στην ουρά του κλαυσίγελου του χρυσαυγίτικου θιάσου με το δελτίο αστυνομικής ταυτότητας στα δόντια.



Θέλω να μπω στο μυαλό του, στο αίσθημά του, στο κίνητρό του, αλλά βεβαιότητες κι απαντήσεις δύσκολα βρίσκονται. Τον σκέφτομαι ν’ ακούει στα Μέσα για τη διανομή τροφίμων των φουσκωτών – φούσκωσε ο υπόνομος κι άνοιξε το καπάκι. 


Ανήμερα της επετείου της αποκατάστασης της ρημάδας, αλλά και πιο μακρόχρονης μας Δημοκρατίας κι ο δικός μας δείχνει ν’ αγνοεί τη σκοπιμότητα, το επικοινωνιακό παιχνίδι. 


Αρχίζει να το δουλεύει στο μυαλό του σιγά-σιγά: «Λες ρε; Να πήγαινα; Ό,τι πάρω...»... Δεν είναι και το πιο εύκολο να πάρεις την απόφαση να στηθείς στην ουρά, σ’ αυτήν την ουρά ειδικά (τόσοι μοιράζουν κι επιλέγουν να μη φαίνονται). 


 Ό,τι και να περνάς, ό,τι και να σου συμβαίνει... Από την άλλη θα είναι ολίσθημα να ψάξουμε ιδεολογικές ταυτίσεις και συγγένειες, όταν στη μέση υπάρχουν τόνοι υπεσχημένου κρέατος και τροφίμων πρώτης ανάγκης. Είναι με ορθό το λάβαρο ο στριμωγμένος;


 ‘Oχι, προς Θεού, μην κάνουμε το λάθος και τον χαρίσουμε στους εμπόρους του μίσους – χαμένος είναι, δεν είναι ναζί.


Παίρνει το λεωφορείο και άγνωστος στους αγνώστους, με το βλέμμα χαμηλά μη και πέσει σε κανένα γνωστό, μη τον πάρει καμιά κάμερα, τρώει στη μάπα τα οπαδικά συνθήματα, τον παραποιημένο ναζιστικό ύμνο -- ρε συ, σβαστικομαέστρο, τουλάχιστον δυο τόνους πάνω έπρεπε να τραγουδάει η χορωδία τρικύκλων, που έστησες... 


Υφίσταται και υπομένει ακόμη και την κλινική εξουσιοφρένεια του «εναντίον όλων» του αρχηγού έχοντας στο νου τον ένα και υπέρτατο στόχο: ένα σακί πατάτες.


Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπό μας να υπερβαίνει αυτό το δύσκολο ψυχολογικό όριο, να παίρνει την απόφαση να μπει στη σειρά και να εκτεθεί ουριαίος στους συνουριαίους, θλιβερός ομολογητής της όποιας ένδειάς του, μόνος κι απ’ αλλού μέσα στην αντάρα και στις άναρθρες κραυγές των ανιστόρητων; 


Υπάρχει το ενδεχόμενο του αρπαχτρονίου τζαμπατζή – τζάμπα να ‘ναι κι ό,τι να ναι... Όμως μάλλον υπερισχύει ως πιθανότητα εκείνος ο απελπισμένος, που έχει εξαντλήσει τα κλασικά ελληνικά αποκούμπια της οικογένειας, των φίλων, των γνωστών και μπατζανάκηδων και η Ανάγκη, με Α κεφαλαίο, είναι πια αξεπέραστη γι’ αυτόν.


Με το τέλος της παράστασης της επίδειξης ταυτότητας, όσο πιο αθόρυβα και διακριτικά γίνεται, ο Συνέλληνας θα πάρει το δρόμο της επιστροφής για την απελπισία του. 


Δεν είναι κι εύκολο να κυκλοφορεί με το σακί τις πατάτες παραμάσχαλα, βαλμένο ίσως και σε καμιά σκούρα νάιλον σακούλα, για να μη δίνει στόχο στο λεωφορείο και στη γειτονιά. Όπως και να ‘χει, σου κόβονται τα χέρια από ένα βαρύ σακί πατάτες – περίπου ισοβαρές με μια Δημοκρατία ολόκληρη...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

 

 

ΠΗΓΗ