Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Του Γιάννη Γ. Κουμπούρα

Δημοκρατία. Ω τι υπέρτατη έννοια...

Τι χιλιοειπωμένη λέξη.
Μόνο που η συχνή και αλόγιστη χρήση της από μόνη της την απαξίωσε τόσο, σαν και το «μαλάκα» που το λέμε πλέον με την καλημέρα, την καλησπέρα, την καληνύχτα, το γεια...

Δημοκρατία κράζει ο νιος, δημοκρατία και ο γέρος.
Για πια δημοκρατία μιλάμε? Των πολιτικών και της νομιμοποίησης αυτών από εμάς ή των ψηφοφόρων που όταν έρχεται η ώρα να την αποθεώσουμε και να της προσάψουμε την χαμένη της αίγλη σκεφτόμαστε και πράττουμε εγωιστικά, φιλοτομαρικά?
Το πόσο νούμερο είναι ο έλληνας το χει αποδείξει η ιστορία πάμπολλες φορές και μυαλό δεν έβαλε...
Το πόσο χέστης είναι ο έλληνας μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις το χει αποδείξει επίσης συχνότατα στην μεταπολίτευση...
Το πόσο ευκολόπιστος είναι ο έλληνας το αποδεικνύει σε κάθε προεκλογική περίοδο ανελλιπώς.
Για ποια δημοκρατία μιλάμε? Εμείς δεν είμαστε διαχειριστές του αγαθού που κληρονομήσαμε?

Πόσο σωστά διαχειριζόμαστε τη δημοκρατία και πόσο την καταπατάμε το βλέπουμε καθημερινά στην προσωπική, κοινωνική και πολιτική ζωή του καθενός μας και του κάθε τόπου.

Για ποια δημοκρατία μιλάμε? Για την ελευθερία που δίνει η έννοια σε κάποιους να παρανομήσουν «ηρωοποιημένοι» ή για την ελευθερία που δίνει σε άλλους να τους ξυλοφορτώσουν?
Για ποια δημοκρατία μιλάμε? Για τη δημοκρατία της παραγραφής των «εγκλημάτων»?

Για πια δημοκρατία καυχιέται ο έλληνας που δεν τραβάει ούτε το καζανάκι στα bar για να βρεί ο επόμενος καθαρή την τουαλέτα?
Ο έλληνας πλέον δεν νομιμοποιείτε να μιλάει για δημοκρατία...
Η μόνη νομιμοποίηση που αισχρά και φαιδρά έδωσε στον εαυτό του, είναι να μιλάει για την πλέον βιασμένη λέξη. Τη λέξη μαγκιά...
Γιατί μάγκας είναι ο έλληνας...

Είναι τα γονίδια τέτοια που τα στήθια φουσκώνουν σαν αερόστατο όταν είναι σε θέση ισχύος ο έλληνας και μαζεύονται, όταν είναι από κάτω ή πραγματεύεται μια καλύτερη στιγμή, ένα καλύτερο μέλλον (λέμε τώρα).

Η μαγκιά στον έλληνα γεννιέται μαζί του και ανατρέφεται στην οικογένεια από νωρίς, στο σχολειό, στο πανεπιστήμιο και κυρίως στο στρατό... Εκεί γίνεται ο έλληνας άντρας... Αλλά η μεγάλη μαγκιά του έλληνα φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού όταν πιάσει «θέση» στο δημόσιο βίο...

Και όπως κάθε βαρύμαγκας, έτσι και ο έλληνας δεν έχει υπομονή, βαριέται εύκολα, όλα του φταίνε εκτός από τον εαυτό του, και βέβαια γίνεται αυστηρός κριτής των πάντων, γιατί αυτό είναι το εύκολο... Δεν συνδιαλέγεται γιατί όλοι οι άλλοι είναι υποδεέστεροι
και δεν ξέρουν.

Δεν ακούει ο έλληνας...

Αυτό λοιπόν γίναμε... ένας τόπος όπου η ευλογία έγινε κατάρα, ένας τόπος χαιρέκακων, ένας τόπος που οι άνθρωποι μισούν...

http://www.oxafies.com/

Για την προσπάθεια μας ζητούμε το ελάχιστο από εσάς. Κάθε φορά που διαβάζετε μια είδηση κάντε απλά ένα κλικ σε μια διαφήμιση. Ευχαριστούμε