ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΚΟΤΗ ! . . . ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ !

 

 « Πονάω , λαέ , θέλω να σε σώσω , αλλά δεν βρίσκω άλλον τρόπο … Γι αυτό , θα σε σκοτώσω … »

 

 

 Από το μαύρο σκοτάδι της κυβερνητικής αλαζονείας χειμάζεται για τα καλά η δόλια μας πατρίδα .

 Χώρα του φωτός η Ελλάδα μας . Αναμετριέται αδιάκοπα με τη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα της και συνθέτει νικηφόρα το φως της ιστορικής της πορείας . Αδούλωτη από την ίδια της τη φύση η ψυχή των Ελλήνων . 

 

Αντάρτικη ψυχή , αντιστασιακή και ατίθαση σαν Αντιγόνη . Θαμμένη ζωντανή από τους υβριστές , ασεβείς και αυθάδεις τυραννίσκους της δεν παύει να.....
βροντοφωνάζει το ΟΧΙ της στα σκότη της υποταγής και της ευτέλειας . Άνθρωπος σημαίνει φως ! Φως αδούλωτο , ανεξάρτητο , ανεξάντλητο .

 

Η καταχνιά της σκλαβιάς δεν συνάδει με τον ηλιάτορα ουρανό της ελεύθερης συνείδησης των σημερινών νέων . Η Αντιγόνη τους αντάρτικη ψυχή θα ορθώσει και πάλι θεόρατο ΟΧΙ στους ισχυρούς , που δυναστεύουν το μέλλον τους και θάβουν ζωντανά τα όνειρά τους . Νέος σημαίνει φως ! Φως ακατάλυτο , ασυννέφιαστο , ακατάπαυστο .

Οι μάρτυρες της Αντίστασης στην Κατοχή καταρράκωναν τις ορδές του φασισμού με ωδές θάρρους :

«Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια , τον ήλιο που ανατέλλει για να δω , κι αν κάνετε τα στήθεια μου κομμάτια , εσείς πεθαίνετε και όχι εγώ …». 

Με τραγούδι αγώνων ειρηνικών και νικηφόρων θα ανατείλει στις μέρες μας ο ήλιος της ελπίδας στις μαυρισμένες ψυχές των νέων της πατρίδας μας . 

 

Αρκετό νεανικό αίμα θυσιάσθηκε στο βωμό του ιστορικού μας χρέους . Δεν αντέχουμε άλλο όσα σπέρνει η ζωή να τα θερίζει ο θάνατος . Ώρα για όργωμα , τώρα .

 « Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή ». Με τις αξίνες του τίμιου μόχθου , με τις ακτίνες φλόγας νεανικής θα ξημερώσει καινούρια αυγή . «Μη σκιάζεστε στα σκότη! 

Η λευτεριὰ /σαν τής αυγής το φεγγοβόλο αστέρι /τής νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».

 

 Όσο συναινετική στην υποταγή και στη δουλοφροσύνη είναι η κυβερνητική συντεχνία και συμπαιγνία της Ελλάδας σήμερα , αντιστρόφως ανάλογα στο μέγιστο βαθμό οφείλει η κοινωνία ελευθέρων ενεργών πολιτών να ορθώσει το ΟΧΙ τής αντιστασιακής ανάστασης των Ελλήνων . 

 

Οι υπηρέτες του σκότους δεν έλαβαν από κανέναν εν λευκώ εξουσιοδότηση να σκοτώνουν τα όνειρα των νέων . Καθώς έκαμαν το χρέος τους τα ανταρτόπουλα της Αντίστασης είναι βέβαιο ότι θα πράξουν στο ακέραιο το δικό τους χρέος τα σημερινά νιάτα για να δώσουν φωτεινή διέξοδο στο ίδιο τους το μέλλον . 

Με τη σκαπάνη της δίκαιης οργής θα σκάψουν μέσα στα σκοτάδια των τυράννων τους για να βγάλουν στο φως κάθε αχτίνα ελπίδας , κάθε ικμάδα αυγής .

 

Να πάρουν στα στιβαρά τους χέρια το δακρυσμένο φεγγάρι και να το φορέσουν φυλαχτό στον άνεργο , στο πεινασμένο παιδί , στην απελπισμένη μάνα . Για να γεννηθεί καινούρια αυγή θέλει έρωτα και φλόγα νεανική . Μην κλαις , φεγγάρι μου , μην κλαις…

 

Άκου τον αχό της νιότης , που σου τραγουδά της ψυχής της ωδή για τον ερχομό της καινούριας μέρας . Στα στήθεια μου χορεύει το ΟΧΙ της αυγής στην καταχνιά . 

Πιαστείτε , νιάτα , στο χορό , στοχεύστε το όνειρο – Ιθάκη σας με τη φαρέτρα του τίμιου μόχθου.

 ΟΧΙ , δεν θα πεθάνουμε κι αυτή τη φορά , αδέρφια . Θα τους πεθάνουμε …

 

 ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ !

 

Τρυπούν τον ύπνο

τα όνειρά μου . Σκάβουν

το φως της νύχτας !

Μην κλαις , φεγγάρι μου , μην κλαις ,

στους κάδους του σκότους

μια πεταμένη πανσέληνος Αυγούστου

φέγγει στο χέρι του πεινασμένου παιδιού ,

που ψαχουλεύει για ζωή .

Σπαράζει το νερό στην κοιλιά του βράχου

σκεπασμένο με το πέπλο της λίμνης .

Πίδακες φωτός ιερουργούν

το μυστήριο της γέννησης

μέσα στα έγκατα σπλάχνα πνιγμένης ευφροσύνης .

Η μάνα Αυγή λούζει το σκονισμένο προσωπάκι του ήλιου

και χτενίζει στοργικά τις αχτίνες του .

Με το απέθαντο μαντήλι της μοίρας της

πρωτοχορεύτρα στο πανηγύρι του γάμου της

αναγαλιάζει η ήπειρος ψυχή .

Νύχτωσε , νύχτα , νύχτωσε

το γέλιο μου ξενύχτησε …

Μέρωσε , μέρα , μέρωσε

δάκρυ χαράς ξημέρωσε …

Το φεγγάρι κάνει βόλτα

στης πατρίδας μου την πόρτα …

Το φεγγάρι κάνει κύκλο

Στης Ακράτας μου τον κήπο …

Τρυπούν τον ύπνο

τα όνειρά μου . Σκάβουν

το φως της νύχτας !

Ήρθες αυγούλα .

Η ουράνια φαρέτρα

κάματου βέλη …

Μην κλαις , φεγγάρι μου , μην κλαις …

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΜΠΟΥΡΑΣ

 Φιλόλογος - ποιητής*