ΠΛΕΥΣΙΣ

Είμαστε σε πόλεμο...  

Είμαστε σε πόλεμο... 

Πάψε μωρέ... 

Καταθλιπτικές εμμονές, θα πουν κάποιοι. 

Παλαιοκομμουνιστικές εμμονές, 

θα χαμογελάσουν ειρωνικά κάποιοι άλλοι. 

Είμαστε σε πόλεμο… 

Το ξέρουμε, θα απαντήσουν οι της εκτός των τειχών αριστεράς, 

πάντα ήμασταν. 

Πάλη των τάξεων, 

κοινωνικές συγκρούσεις, 

διαλεκτική, 

Μάρξ, Ηράκλειτος κλπ, κλπ. 

Το είπε άλλωστε κι ο Βενιζέλος 

(ο χοντρός του Μεσοπρόθεσμου, όχι ο παλιός του Ιδιώνυμου) 

ότι “είμαστε σε πόλεμο” . 

Είμαστε σε πόλεμο, επιμένω. 

Σ' εκείνη τη μορφή του απόλυτου, ολοκληρωτικού πολέμου, 

όπως τον περιγράφει ο Κλάουζεβιτς. 

Όπου δεν υπάρχουν γραμμή μετώπου και μετόπισθεν, 

μάχιμοι και άμαχοι, 

εμπόλεμοι και ουδέτεροι.

 Όπου ο νικητής τα παίρνει όλα, και ο ηττημένος χάνει τα πάντα. 

Δεν υπονοώ ότι μέχρι χθες οι τάξεις συμβιώνανε αρμονικά και εν ειρήνη. 

Αναφέρομαι 

στις συγκυρίες εκείνες της ταξικής πάλης κατά τις οποίες

 - παραφράζοντας το “ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους” του Μπρεχτ - 

η κρίση τους σκοτώνει ότι άφησε όρθιο η ανάπτυξη και η ευημερία τους. 

Δεν θέλω να μιλήσω για την θεωρία της ταξικής πάλης, 

για τις θεωρίες των κρίσεων στον καπιταλισμό, 

για την Ιστορία που διδάσκει, 

για καθήκοντα και για ευθύνες. 

Θέλω να μιλήσω για τις απώλειες, για τα θύματα αυτού του πολέμου, 

όπως τα βλέπω καθημερινά μπροστά μου. 

Θέλω να μιλήσω για την Κατερίνα, 

που την έδιωξαν από τη δουλειά της 

γιατί αρνήθηκε να υπογράψει καινούργια σύμβαση εργασίας με τετράωρο. 

Ήταν η μόνη εργαζόμενη στην οικογένειά της, 

οι γονείς μακροχρόνια άνεργοι 

και καταχρεωμένοι. 

Θέλω να μιλήσω για τον Ηλία, 

που όταν του ανέφερα την περίπτωση της Κατερίνας, 

κι εμένα με έδιωξαν 

όταν αρνήθηκα να υπογράψω καινούργια σύμβαση για τετραήμερο. 

Δεν ήταν η μια μέρα η λιγότερη, 

ήταν που θα έχανα τόσων χρόνων δικαιώματα. 

Και τώρα από τους έξι στο σπίτι δουλεύει μόνο η γυναίκα μου. 

Του Ηλία τώρα του ζητάνε περίπου 800 € εισφορά για το σπίτι, άστους να κόψουνε το ρεύμα μου λέει, έτσι κι αλλιώς έχουμε και λογαριασμούς απλήρωτους. 

Θέλω να μιλήσω για τον, 

άγνωστο σε μένα, 

μάστορα που μπήκε στο μηχανουργείο που βρισκόμουν.

 Πώς πάει; τον ρώτησαν. 

Πώς να πάει... δεν έχει δουλειές 

και απ' αυτές που κάνω δεν μπορώ να μαζέψω τα λεφτά. 

Τον έχεις ακόμα τον... 

Τον έχω αλλά θα τον σταματήσω, 

εδώ δεν βγάζω τα δικά μου τα έξοδα, 

πώς να πληρώνω τον μισθό και το ΙΚΑ του; 

Να πάρει τουλάχιστον το επίδομα το παιδί. 

Μιλήσανε για άλλα, άσχετα και ξαφνικά... θα φύγω. 

Που, στο χωριό; τον ρώτησαν.

 Γύρισα να τον κοιτάξω, στα μάτια του ένα σύννεφο, 

θα φύγω ξαναείπε, 

η γυναίκα μου δεν έχει δουλειά, 

δυο παιδιά πώς θα τα μεγαλώσω, 

θα δω πού μπορώ να πάω, έξω....

Θέλω να μιλήσω για τον Γιάννη. 

Τον ήξερες τον Γιάννη; με ρώτησαν, αρχές άνοιξης. 

Δεν τον ήξερα. 

Κοντά χρόνο απλήρωτος ο Γιάννης από την εταιρεία που δούλευε, 

αποφάσισε να γίνει μπάτσος. 

Με το απολυτήριο του στρατού από τους καταδρομείς, Ειδικός Φρουρός. 

Εκεί τον βρήκε το κακό, 

στην συμπλοκή στου Ρέντη. 

Δυο μέρες πριν είχε πάει να αγοράσει μια μικρή ηλεκτροκόλληση, 

να κάνει κανένα μερεμέτι σαν σιδεράς 

για να συμπληρώνει στα 700 του μισθού. 

Θέλω να μιλήσω... 

να μιλήσω για τον Γιώργο, 

που με μεταπτυχιακό και δυο ξένες γλώσσες 

κάνει αιτήσεις στην μια πόλη και στην άλλη

 - να, προκηρύχτηκε μια θέση, 

κάποιος είπε πως θα βοηθήσει, μπα, πάλι δεύτερος, 

πάλι ακυρώθηκε ελλείψει χρημάτων η θέση - 

τώρα ψάχνει να δει τι θα κάνει, να φύγει έξω... να βγάλει δίπλωμα Δ' κατηγορίας μήπως βρει τίποτα σαν οδηγός σε φορτηγά…

Για την Φωτεινή 

που στα σαράντα της θεωρείται πια μεγάλη 

για να την πάρουν σε δουλειά, 

για την Βάσω, την Μαρία, την... , τον… 

Χιλιάδες ανώνυμες απώλειες αυτού του ανελέητου πολέμου, 

απειρες αληθινές ιστορίες, που δεν χωράνε σε πίνακες, 

τρίτο δεκαδικό ψηφίο στις στατιστικές. 

Άφθονο υλικό για τον Χατζή, 

αν ζούσε θα έγραφε τους “ανυπεράσπιστους” της εποχής μας. 

Άκουσα και τον, ανεκδιήγητο, 

δήμαρχο Αθηναίων

 να λέει στα παιδάκια την μέρα του αγιασμού 

ότι “η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες” 

όπου “οι καλοί θα ξεχωρίσουν”. 

Δεν τους είπε τι θα γίνουν οι υπόλοιποι. 

Γλώσσα πρόστυχη, 

γλώσσα για ύαινες, 

γλώσσα που ούτε ο ίδιος ο Γκέμπελς 

δεν θα διανοούνταν να χρησιμοποιήσει, 

η γλώσσα των “αγορών”.