ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

[youtube= ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΛΕΙΨΕΙ Τα διάφορα επαγγέλματα των ανθρώπων δημιουργούνται  για να καλύψουν κάποιες ανάγκες  που υπάρχουν στις διάφορες εποχές.  Έτσι στα αρχαία τα χρόνια  μπορεί να υπήρχε κάποιος τεχνίτης  που θα ήταν πολύ σημαντικό γιατί έφτιαχνε τόξα και βέλη,  όμως στη σημερινή εποχή θα ήταν τελείως άχρηστος  αφού κανένας δεν χρειάζεται βέλη και τόξα.  Ούτε θα μπορούσε σήμερα να ζήσει κάποιος  κάνοντας το επάγγελμα του τσαγκάρη,  γιατί δεν θα είχε καθόλου πελάτες . Υπάρχουν τόσα και τόσα μοντέλα παπουτσιών  που μπορούμε εύκολα να αγοράσουμε κι όταν χαλάσουν  δεν τα πηγαίνουμε για επισκευή  αλλά τα πετάμε και αγοράζουμε καινούργια.  Τα επαγγέλματα επομένως εξαρτώνται  από την εποχή και τις ανάγκες της.  Εμείς θα παρουσιάσουμε κάποια από τα επαγγέλματα  που βρήκαμε ερευνώντας  τις παλιότερες εποχές τα οποία σήμερα  δεν υπάρχουν ή τείνουν να εκλείψουν , έτσι για να μην ξεχαστούν κι αυτά  όπως και πολλά άλλα ακόμα στοιχεία της παράδοσής μας. - "Ο Λατερνατζής" - "Ο Πασετεμπάς - ο Φυστικάς -  ο Στραγαλάς"- "Η Χορταρού (Η Ραδικού)" - "Ο Πλανόδιος Ψαράς" - "Ο Λούστρος" - "Ο Κουλουράς" - "Ο Γανωματής" - "Ο Καστανάς" - "Ο Γιαουρτάς" - "Ο Παπλωματάς" - "Ο Παλιατζής" πρακτικός γιατρός Σήμερα οι άνθρωποι έχουν στην διάθεσή τους  σε περίπτωση αρρώστιας ή ατυχήματος,  Κέντρα Υγείας,  ασθενοφόρα και σύγχρονα νοσοκομεία.  Πριν από 50 χρόνια ο άνθρωπος  ειδικά της υπαίθρου, δεν είχε τέτοιες χάρες,  δεν υπήρχε καν δρόμος,  για να μεταφερθεί ο ασθενής  στο νοσοκομείο.  Το έλλειμμα αυτό προσπάθησαν  να καλύψουν - και ενίοτε το πετύχαιναν  - μερικοί έξυπνοι άνθρωποι  χωρίς καμία μόρφωση ή εκπαίδευση,  με την βοήθεια απίθανων εργαλείων.  Οι πρακτικοί αυτοί "γιατροί "απάνεμο λιμάνι στο οποίο κατέφευγαν όλα τα ταλαιπωρημένα πλοία.  Ελαφρό να' ναι το χώμα που τους σκέπασε. Τα παλαιότερα χρόνια, σε κάθε χωριό υπήρχε  και ένας πρακτικός γιατρός ή μια γιάτρισσα.  Δεν ήτανε σπουδασμένοι με διπλώματα  και πτυχία. Άνθρωποι απλοί,  που είχανε το χάρισμα και τη θέληση  να θεραπεύουνε τους άρρωστους,  να περιποιούνται τις λαβωματιές  για να γιάνουνε και γενικά να κάνουνε το καλό. Άξια και ευλογημένα τα χέρια τους,  ανώτερα κι' από σπουδασμένου γιατρού. Από σπασμένο πόδι ή χέρι  μέχρι στραμπούληγμα και νευροκαβαλίκεμα όλα τα γιατρεύανε. Άφτρα, που πιάνει τα μικρά παιδιά  και χρυσή (ίκτερο). Λυσουνάρια (σπυριά) και "ανεμοπύρι" ακόμα και "κακό σπυρί" ... θεός να φυλάει!.. Πίεση, πεσμένη μέση,  ανορεξία και όλα όσα παιδεύουνε  τους ανθρώπους τα διώχνανε οι "γιατροί"  του παλιού καιρού.  Άλλα με τα άξια χέρια τους, άλλα με βοτάνια, αμέτρητα βοτάνια, που είχανε κρεμασμένα   στους τοίχους του σπιτιού τους, αλλά και με αλοιφές, με σκόνες και καταπλάσματα. Για τα κρυολογήματα είχανε καφτούρες  (μηλόσπακα, φασκομηλιά, χαμομήλι,  μαντζουράνα). Απήγανο, λεμιθόχορτο,  γαλαζόπετρα, θειάφι και χίλια δυο γιατρικά,  το καθένα για τη χρήση του.  Πολεμάγανε τις αρρώστιες άλλοτε  με την πείρα και άλλοτε  με τα γιατροσόφια και τις αλοιφές  που ξέρανε να φτιάνουνε.  Για την ψώρα βάζανε μια αλοιφή  από θειάφι και σκόνη από ατσάλι ή σίδερο. Για το κρυολόγημα παίρνανε στον άρρωστο βεντούζες. Για την ψύξη βάζανε καταπλάσματα από σιναπόσπορο.  Και αμέτρητες άλλες συνταγές  για χίλιες δύο αρρώστιες. . Το ξεμάτιασμα Ήτανε και είναι?? παραδεχτό το «μάτι»,  και πως μπορούσε κάποιος  με κατάλληλη προσευχή  και "μυστικά λόγια"  να ελευθερώσει αυτόν που "χτυπήθηκε"  από "κακό μάτι". Μπορούσε δηλαδή,  να ξεματιάσει τον ματιασμένο.  Την κακή επίδραση που έχει η επίμονη,  θαυμαστική ή ζηλόφθονη ματιά κάποιου  πάνω σε ένα άλλο άτομο,  την καταλάβαινε η "ξεματιάστρα"  από ορισμένα σημάδια.   Τα σημάδια αυτά ήτανε ζάλη, κατατονία (απώλεια δυνάμεων), πολλά χασμουρητά,  τάση για ύπνο, βαρεία κουρασμένα βλέφαρα,  άτονο βλέμμα κ.α.   Με κατάλληλα ευχολόγια και "σταυρώματα"  η ξεματιάστρα ή ο ξεματιαστής   έδιωχνε το μάτιασμα και θεράπευε  τον ματιασμένο. Ο παγωτατζής ήταν  μια από τις πιο αγαπημένες  καλοκαιρινές φιγούρες  των παιδικών μας χρόνων. Τα ζεστά μεσημέρια  καβάλα στο τρίκυκλο του  τριγυρνούσε στις γειτονιές  φωνάζοντας την πραμάτεια του: -  "...Και καϊμάκι έχω!!" κατέληγε στο τέλος. Ο γαλατάς Καρεκλάς, καρεκλάς, παλιές καρέκλες φτιάνω. - Μοίρες, εδώ οι καλές μοίρες. - Παγωτααά, κρέμα, βανίλια, σοκολάτα,  ο παγωτατζηηής. - Εφημερίδεεες,  όλα τα τελευταία δραματικά νέα. Επαγγέλματα του δρόμου,  που άνθησαν στην Ελλάδα  περίπου έναν αιώνα (1860-1960).  Πλανόδιοι έμποροι, τεχνίτες  και διασκεδαστές που όργωναν γειτονιές  και πλατείες, που περιφέρονταν  σε πανηγύρια και γιορτές εξυπηρετώντας  μικρές βασικές ανάγκες και χαρές  ανθρώπων του μόχθου και της φτώχειας. Οι γυρολόγοι ζυμώνονταν με τους πελάτες  και μοιράζονταν τα βάσανα  και τις μικροχαρές τους.  Μέσα από ένα πνεύμα ανθρωπιάς  και δικαιοσύνης έβγαιναν  και οι δυο πλευρές κερδισμένες.  Οπότε και οι ανάγκες καλύπτονταν  και η κοινωνικότητα  αναπτυσσόταν σημαντικά   («έχω μπιχλιμπίδια και στολίδια  για τις όμορφες»).  Ο μανάβης με τη σούστα και το γαϊδουράκι του.  Ο γαλατάς από τα άγρια χαράματα  με τα στρογγυλά δοχεία και τα κύπελλά του.  Ο ψαράς, που ισορροπούσε στο κεφάλι του  ένα καλάθι γεμάτο ψάρια.  Ο νερουλάς  («νερό από τον Πόρο καθαρό, κρουσταλένιο») με πιο φημισμένο τον Σπύρο Λούη,  που το 1896 κέρδισε τον Μαραθώνιο στους πρώτους  Ολυμπιακούς Αγώνες  της Αθήνας. Ο κανατάς,  που χρησιμοποιούσε κυρίως  τα ανθεκτικά κανάτια Αιγίνης  (ο μπαρμπα-Γιάννης κανατάς,  γουστόζικος τύπος στην Πλάκα  με το γαϊδουράκι του, έγινε τραγούδι θρυλικό). [youtube=] Ο παγοπώλης με το καρότσι  του σκεπασμένο με μουσαμά  ερχόταν πολύ πρωί και με την τσιμπίδα  του έβγαζε κομμάτι πάγου  και το έδινε στις νοικοκυρές  για τα τότε ξύλινα ψυγεία τους  (στιχομυθία:  «Από τι φτιάνεις τον πάγο  και λιώνει γρήγορα;»  «Από παγόβουνο, μαντάμ»).  Ο ξερακιανός και βρώμικος καρβουνιάρης.  Ο παγωτατζής με την πιτσιρικαρία  να τρέχει πίσω του.  Ο τυροπιτάς με το φανάρι του.  Ο κουλουράς με την τάβλα  στο κεφάλι του. Ο στραγαλατζής,  ο σουβλατζής, ο σαλεπιτζής, ο λεμονατζής.  Ο γανωματής («χαλκώματα γανώνω»),  ο παπλωματάς σαν πολεμιστής  με το μεγάλο «τόξο» του,  ο ακονιστής, ο παλιατζής  («ρούχα, παλιά παπούτσια αγοράζω  ο παλιατζής»). Ο λούστρος  με το κασελάκι του,  που γυάλιζε παπούτσια  σε κάποια γωνιά με κίνηση. Και κάποια γυναικεία Η τσιγγάνα με τις χειρομαντείες της  («ασήμωσε να σε πω αν σ' αγαπάει  ο μορφονιός») και τα... σουφρώματά της.  Η χορταρού, η ανθοπώλις.  Ο αρκουδιάρης, που έκανε τα νούμερά του  με τη δεμένη αρκούδα του  («έλα, Ζαχαρούλα, δείξε μας  πώς φοράει ρουζ η Βουγιουκλάκη»).  Ο φωτογράφος με το τρίποδό του,  ο πανόραμας  με το μαγικό φωτογραφικό κουτί του,  ο λατερνατζής με τη μελωδική λατέρνα του  σε ξακουστά κομμάτια των Αττίκ, Βαμβακάρη,  Τσιτσάνη. αυτά ήταν μερικά από τα επαγγέλματα  που καταργήθηκαν από το χρόνο  και την τεχνολόγία για την λατέρνα όμως  την αρχόντισσα του δρόμου παρακάτω  θα βρείτε μιά σελίδα όλη δική της [youtube=]  http://clubs.pathfinder.gr/aktina/1513883