ΠΛΕΥΣΙΣ

Οι εκλογές τελείωσαν και είναι καιρός να μιλήσουμε για τον παλιόκαιρο της πραγματικότητας που μας τυλίγει από παντού.

Η εκτόξευση των Ισπανικών επιτοκίων πάνω από το 7%(!) ενω η Ισπανική οικονομία μπαίνει σε ύφεση, αλλά και η Ιταλία που είναι έτοιμη να ακολουθήσει δείχνουν καθαρά προς τα που παει το πράγμα.

Η έκκληση του G20 για "περισσότερη Ευρώπη" και ισχυροποίηση των ευρωπαικών θεσμών για να αντιμετωπισθεί η κρίση λένε επίσης πολλά.

Οι δηλώσεις Μερκελ που παίρνει πίσω όσα ειπώθηκαν για χαλάρωση του Ελληνικού προγράμματος σκορπάνε εντελώς τις ψευδαισθήσεις για το τί έχουν στο μυαλό τους οι ισχυροί της ΕΕ και του κοσμου.

Όλοι τους δηλώνουν την αποφασιστικότητά τους για την ανάγκη να βρεθούν όλοι οι τρόποι που χρειάζονται για "την υλοποίηση των Δημοσιονομικού Συμφώνου και την λήψη αναπτυξιακών διαρθρωτικών μέτρων" που βεβαια δεν θα είναι δωρεάν.

Η Τραπεζική ενοποίηση επίσης δεν μπορεί και αυτή να έχει ουδέτερο 

ή φιλολαικό πρόσημο. 

Οι Τράπεζες τα έχουν κάνει μαντάρα 

και προσπαθούν εδω και χρόνια να περάσουν το λογαριασμό στους λαούς. 

Ο,τι κανουν λοιπόν θα είναι πάνω σ'αυτή τη γραμμή της δικής τους διάσωσης 

με τη δική μας ζωή και τσέπη. 

Η Τραπεζική ενοποίηση 

επίσης θα απαιτήσει κι άλλες σημαντικές 

για τους λαούς "ενοποιήσεις" 

στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του ρόλου του κέντρου της ΕΕ 

και του αδυνατίσματος του όποιου αποφασιστικού 

ρόλου έχουν τα τοπικά 

κοινοβούλια των χωρών της ΕΕ.

Δεν ξερω πόσοι έχουν αμφιβολία πραγματικά 

για το ότι ο καπιταλισμός προχωράει 

με γρήγορα βήματα προς την ολοκλήρωσή του τ

ην ώρα που οι λαόι ακόμα αναπαύονται στις αυταπάτες τους 

για "αλλαγή κλίματος" που τους προσφέρουν πολλοί 

για τους δικούς του λόγους ο καθένας.

Ας το βαλουμε καλά στο μυαλό μας 

ότι η σύγκρουση για τη ζωή μας, 

το τωρα και το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας 

είναι αναπόφευκτη και δεν μπορεί να μετατεθεί ή να ματαιωθεί. 

Ο καπιταλισμός όχι μόνον δε γίνεται ανθρώπινος πια, αλλά ειναι υποχρεωμένος από την κρίση του να δείξει το πιο άγριο πρόσωπό του.

Μαζί όμως δημιουργεί όρους για την ανατροπή του, 

πριονίζοντας το κλαδί που τον κρατά. 

Κι αυτή είναι μια μεγάλη ελπίδα 

μες στη σκοτεινιά και την ομίχλη που έρχεται με ταχύτητα.

Αρκεί να το δούμε.

Που πηγαίνουμε; - Αρκεί να το πιστέψουμε πως μπορούμε

Αρκεί να το πιστέψουμε πως μπορούμε.

 από Γιώργος Σαρρής