ΠΛΕΥΣΙΣ

Επικοινωνιακή γοητεία και ελιγμοί

Η κυβερνητική λοιπόν εξουσία δεν είναι το άπαν.

Βάσει του αστικού Συντάγματος, κυριαρχεί συνολικά επί του κράτους. Πρόκειται όμως για απάτη ή και αυταπάτη.

Η εξουσία ανήκει και ασκείται από το ευρύτερο κράτος
δίκτυο με κυρίαρχο μοχλό τον κατασταλτικό,
εγχώριο και διεθνικό, μηχανισμό.

Αν μια συντηρητική κυβέρνηση υπόσχεται  φιλολαϊκά μέτρα,
εξαπατά ασύστολα,
γιατί η πραγματοποίησή τους δεν εξαρτάται από την ίδια
(αν υποθέσουμε ότι έχει τέτοια πρόθεση),
αλλά από την ευρύτερη πολιτική και οικονομική εξουσία,
εγχώρια και διεθνή.

Οι Σαμαράς και Βενιζέλος,
που προβάρουν όψιμα το κουστούμι του «αντιμνημονιακού»,
υπέκυψαν,
κατά δηλώσεις τους, στις πιέσεις των τροϊκανών,
γιατί ως δανειστές αυτοί είχαν το μαχαίρι και το πεπόνι.

Αφού λοιπόν, θεωρούν ανυπέρβλητο το συσχετισμό δυνάμεων,
ο οποίος φυσικά δεν θα αλλάξει,
έπεται κατά λογική αναγκαιότητα ότι την ίδια πολιτική
θα ακολουθήσουν και τώρα,
αν αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Επομένως...

Από την άλλη, για μια προοδευτική κυβέρνηση,
αν θέλει να προωθήσει πρόγραμμα προοδευτικών αλλαγών,
ο συσχετισμός με την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου
θα είναι κυριολεκτικά συντριπτικός.

Ο αντίπαλος, εγχώριος και διεθνής,
δομικά (πολιτική - οικονομία) είναι πανίσχυρος
και φυσικά θα ενεργοποιήσει στο έπακρο
τις πολλές και ποικίλες δυνάμεις του
(ήδη το πράττει).

Η αντίδραση θα εκδηλωθεί σε πολιτικό επίπεδο
(κρατικοί μηχανισμοί, αστικά κόμματα),
 οικονομικό (σαμποτάζ σε εθνικό και διεθνές επίπεδο),
ιδεολογικό (τρομολαγνική υστερία), ακόμη και σε εθνικό επίπεδο (κινδυνολογία Σαμαρά για επεισόδιο).

Παράλληλα, μια προοδευτική δύναμη, ακόμη κι αν έχει αγαθές προθέσεις,
αν άγεται και φέρεται από τη λογική των θεσμών,
θα εγκλωβίσει την πάλη της σ’ ένα πεδίο
που ο αντίπαλος υπερτερεί συντριπτικά.

Είναι αυταπάτη, αν δεν είναι δημαγωγία,
ότι με ένα δύο νόμους θα επανέλθουν οι μισθοί στο πρότερο ύψος,
αφού είναι βέβαιο ότι στην πράξη ο νόμος θα καταστρατηγείται.

Και ηχεί επιεικώς ως παραδοξολογία ότι θα ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας και του χρέους στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη διεθνή συμμαχία που θα συγκροτηθεί με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ!

Επειδή ο συσχετισμός αφορά υπαρκτές δυνάμεις,
με ποιους θα συγκροτηθεί το μέτωπο;
Με τον Ολάντ, τον Ραχόι ή τον Μόντι (για να μην πάμε βορειότερα);

Η λύση ακόμη και μιας δευτερεύουσας αντίθεσης
(μνημόνιο - αντιμνημόνιο)
στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό απαιτεί οξύτατη πάλη.

Γι’ αυτό, ελπίδα για μια πολιτική που θα προκαλεί πληγές στο σύστημα,
 δεν αποτελεί η επικοινωνιακή γοητεία,
οι ελιγμοί εντός των θεσμών,
η κυβερνητική πλειοψηφία (με το μπόνους των 50 εδρών).
Ελπίδα αποτελεί η εστίαση της δράσης για την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου
και ενός αριστερού αντικαπιταλιστικού μπλοκ,
μιας αριστερής πλειοψηφίας, που δεν θα φοβηθεί ούτε θα πλανευτεί από το σύστημα.