Γιορτάζοντας πολέμους

του Νίκου Μουμούρη




Αφού λύθηκε το θέμα των καυσίμων των τανκς που θα βγουν περαντζάδα στη Θεσσαλονίκη στις 28 Οκτωβρίου και αναμένοντας εναγωνίως αν θα υπάρξει χορηγός και για τις μπαταρίες των αρμάτων μάχης μην τυχόν μας βρει κανένα κακό και τρέχουνε με καλώδια οι ίλαρχοι να δώσουνε ζωή στα θηρία και τι θα πει μετά ο κόσμος, άσε τη ζημιά στον τουρισμό, τι γιορτάζουμε, ορέ αδέρφια;






Την κήρυξη του πολέμου θα πει ο νεαρός πίσω δεξιά, ευχαριστούμε, παιδί μου. Ειρήσθω εν παρόδω (by the way δηλαδή, μη δεις μια δοτική αμέσως να στραβομουτσουνιάσεις), στοιχηματίζω πως θα παίξουν πάλι ρεπορτάζ με διάφορους να χλιμιντρίζουν μπροστά στο ματσούκι του τηλεοπτικού συνεργείου μπερδεύοντας τους Τούρκους με τον Λεωνίδα και τους 300 του Καραϊσκάκη ένα βράδυ στην Τούμπα. 



Τέλος πάντων, τι λέγαμε, α ναι, για την κήρυξη του πολέμου.
Και την 25η Μαρτίου, τι γιορτάζουμε;

 Την κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα που όπως όλοι (κάνουμε πως δεν) ξέρουμε δεν έγινε εκείνη την ημέρα αλλά οι επέτειοι γενικά είναι βολικές, μπαίνουν σε καρούλια, τις πας λίγο μπροστά, τις πας λίγο πίσω να βρει και κανένα θρησκευτικό συναίσθημα, ξέρεις τώρα, τα λόγια του παπά βοηθάνε στην εμπέδωση του εθνικού φρονήματος ή όπως αλλιώς το λένε αυτό το πράγμα. 


Και πότε για να 'χουμε καλό ρώτημα τελείωσε η Επανάσταση; Ναι, σιγά μη βρούμε άκρη με τις ημερομηνίες. Χρειάστηκαν καμιά δεκαριά διασκέψεις, μια ναυμαχία, μια απόβαση Γάλλων στρατιωτών και είμαι σίγουρος πως πολλά δεν τα 'χω καν υπόψιν μου μέχρι αυτός ο τόπος να γίνει ανεξάρτητος (από τους Τούρκους, καλό είναι να μπαίνει αυτή η διευκρίνιση).



Για πες, νεαρέ, τώρα πότε τελείωσε ο ρημαδοπόλεμος; Τι ποιος πόλεμος, αυτός που ξεκίνησε το '40. Ε ναι, σωστά, δεν στο μάθανε στο σχολείο. Ξωμείναμε, που λες, εμείς οι Έλληνες (που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, αλλά οι άλλοι δεν είχαν μπαλαντέζες και ορίστε, κύριε, τα χάλια μας σήμερα) να γιορτάζουμε την έναρξη των σκοτωμών, όχι όμως τη λήξη τους.


 Θα μου πεις η γενναιότητα, η λεβεντιά, η αποφασιστικότητα, η αυτοθυσία. Βρε ναι, αλλά μιας και ο πόλεμος είναι αφύσικο πράγμα που έλεγε και ένας παππούς της Ιστορίας ονόματι Ηρόδοτος διότι ο γονιός θάβει το παιδί του, ενώ στην ειρήνη (κατά κανόνα και ευχή εξαιρέσεις να μην υπάρχουν ποτέ) συμβαίνει το φυσιολογικό του παιδιού να θάβει τον γονιό του, 


μήπως να ψάχναμε πότε ήρθε η έρμη η ειρήνη; 

Παρένθεση, στον πόλεμο το όνομα «Ειρήνη» έπαιζε πολύ στις βαφτίσεις. Υποθέτω πως το «Άρης» όχι τόσο και, όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτόν τον Άρη που πήγε στο μυαλό σου και που στην πραγματικότητα τον έλεγαν Θανάση.


Που λες λοιπόν, ναι εμείς οι Έλληνες γιορτάζουμε με παρελάσεις στρατιωτικές και μαθητικές και με καύσιμα που είναι μια ευγενής χορηγία (ευγενής χορηγία, μάλιστα) την έναρξη των πολέμων. 

Την απελευθέρωση της Αθήνας, στις 12 Οκτωβρίου του 1944; 

Την παράδοση της Γερμανίας στις 8 Μαΐου 1945;

 Όχι, όχι το «όχι» του '40, το άλλο, το σκέτο, με τη συνοδεία της οχιάς της διμούτσουνης.


Δηλαδή, νεαρέ μου, που απάντησες νωρίτερα, τον πόλεμο γιορτάζουμε. Άντε τώρα να βρεις και εσύ έναν χορηγό να σε πάει μέχρι την παρέλαση, ναι;


Ο Νίκος Μουμούρης είναι δημοσιογράφος





ΠΗΓΗ