Βρίσε κι εσύ ένα διάσημο. Μπορείς!

Είναι η νέα μόδα. Φοριέται πολύ.

Βγαίνει ένας τραγουδιστής, μουσικός, ποιητής, αθλητής, συγγραφέας, ζωγράφος κ.ο.κ. και σε μια συνέντευξη, μιλώντας άνετα, λέει και μια κουβεντούλα παραπάνω από το... "πολιτικώς ορθόν".

Δηλαδή λέει κάτι που ο καθένας μπορεί να 'χει πει στην καθημερινότητά του, αλλά δεν πολυκυκλοφορεί στον δημόσιο λόγο ένεκα τηλεοπτικού καθωσπρεπισμού.

Τότε, βρίσκεται πάντα κάποιος πρόθυμος ζηλωτής από οποιαδήποτε πλευρά και απομονώνει μια φράση του, τη διακωμωδεί, τη διαστρεβλώνει και τελικά την κάνει σημαία της δικής του κενότητος.

Ταυτόχρονα σα μανιτάρια ξεπετάγονται από παντού τα φίλια μέσα δημοσίου (δια)λόγου και ξεσκίζουν τον διάσημο τύπο που τόλμησε να ξεστομίσει αυτήν την... αδιανόητη κουβέντα.

Την επόμενη μέρα, οι αντίπαλοι των διαστρεβλωτών περνούν στην αντεπίθεση φέρνοντας το πλήρες κείμενο στην επιφάνεια, ώστε να αποδείξουν πως πρόκειται για λασπολογία.
Ανάλογα με τη βασιμότητα, τη διεισδυτικότητα το πλάτος και το βάθος της διαστρέβλωσης, μπορεί αυτή να αποβεί επιτυχής ή όχι.

Εικόνες όχλου και λαϊκών δικαστηρίων, βγαλμένες από τις πιο μαύρες εποχές της ανθρωπότητας.
Μυρίζουν δυτικό μεσαίωνα και ανατολικό χομεϊνισμό.

Κυνήγι μαγισσών διά του διαδικτύου, οργάνου δηλαδή του οποίου η χρήση εναπόκειται στο χέρι που το χρησιμοποιεί.
Τώρα που βρήκαμε μέσο για να πούμε την αποψάρα μας και να τη διαβάζουν πενήντα άνθρωποι, αρπάζουμε το φτυάρι κι όποιον πάρει ο χάρος...

 
Το μόνο βέβαιο είναι πως μια κοινωνία, όπως η δική μας, που έχει σαπίσει απ' την κορφή ως τα νύχια, δεν μπορεί να διαχειριστεί αξιοπρεπώς ούτε τον θάνατό της.

Και αν δεχθούμε πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα, τότε καθίσταται βέβαιο ότι η Ελλάδα λίγο πριν τον θάνατό της, δε βγάζει κάποιο συγκινητικό επιθανάτιο ρόγχο, παρα μόνο ροχάλες και ξερατά, τα οποία γυρνούν πάνω της και της βρωμίζουν έτι περισσότερο τον αναξιοπρεπή θάνατό της.
"Δε γαμιέται; Κρίση έχουμε και όλα επιτρέπονται..."

 Στη χώρα του "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα", αν ο γείτονας τυχαίνει να είναι και διάσημος, αναγνωρίσιμος ή κάτι τέτοιο, τότε η φράση μεταφράζεται "να ψοφήσει η κατσίκα του διάσημου γείτονα κι αυτός ο καριόλης μαζί!"

 
Πότε είναι ο Νταλάρας, πότε ο Κουμανταρέας, πότε ο Κιμούλης, πότε ο Πανούσης, πότε η Δημουλά... πάντα κάποιος μας βρίσκεται πρόχειρος για μπινελίκωμα.

Πάντα κάποιος εύκολος στόχος, για να εκτονώσουμε κάπου την συσσωρευμένη ηφαιστειογενή κι επαναστατικόφρονα ενέργειά μας, η οποία προς το παρόν παραμένει εντός των τειχών του πληκτρολογίου μας.
Παραέξω κοστίζει άλλωστε...

Όσο πιο αποτυχημένοι αισθανόμαστε, εξάλλου, τόσο περισσότερα συμπλέγματα βγάζουμε στη συμπεριφορά μας, τα οποία εκφράζονται κυρίως απευθυνόμενα σε αυτούς που θεωρούμε επιτυχημένους στον τομέα τους. Και ιδίως όταν ανήκει στο "χώρο του θεάματος", που λένε.

Εξαπολύουμε τυφλή (λεκτική) βία επί δικαίων και αδίκων, φορώντας έναν αντιφασιστικό μανδύα που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, δικαιώνοντας έτσι μετά 30 χρόνια τον Αυριανισμό που, εν ονόματι του πασοκισμού, ξέσκιζε αντιφρονούντες, ξεφωνίζοντάς τους άλλοτε ως "φασίστες", άλλοτε ως "παλιαδερφές" κι άλλοτε και τα δυο μαζί.

Επίσης, πλάι σε αυτόν τον λαϊκό καννιβαλισμό, έχουμε και τον αντουανεττικό πολιτικώς ορθό επικοινωνιακό ολοκληρωτισμό, ο οποίος περιλαβαίνει όποιον ξεπεράσει τα όρια των συμφωνηθέντων (απ' τους ίδιους) κανόνων λειτουργίας του δημοσίου λόγου και συμπεριφοράς.

Όποιος τολμήσει και πει κάτι πέρα απ' το "πολιτικώς ορθόν" λοιπόν, ξεσκίζεται από τους κάτωθεν καννιβάλους και τις άνωθεν αντουανέττες.

Στη χώρα μας είμαστε δημοκρατικώς ανεκπαίδευτοι.
Γι' αυτό και δεν ανεχόμαστε την άλλη άποψη.
Γιατί δεν μπορούμε να τη συζητήσουμε ή να την αντικρούσουμε με επιχειρήματα, αν τη θεωρούμε πια τόσο λανθασμένη.
Μοναχά καννιβαλίζουμε.

Κι αν πρόκειται και για διάσημο, αμέσως μετά τραβάμε και μια μαλακία πάνω απ' τη δημόσια εικόνα του, ευτυχείς, διότι, αποτυχημένοι όντες, πετύχαμε να σκυλέψουμε τους επιτυχημένους.
Και γαμώ τις επιτυχίες...

Βρίσε κι εσύ ένα διάσημο. Μπορείς!
(πάρε και χαρτομάντηλα...)

απόσπασμα από άρθρο του  Μαζεστίξ

ΠΗΓΗ